Τον έλεγαν απλώς Ζήση... Ο «ξεχασμένος» στρατιώτης Καραγώγος που δολοφόνησαν οι Τούρκοι τον χειμώνα του '86

Δεν τον έλεγαν Ρουπακιά. Δεν τον έλεγαν Γρηγορόπουλο. Δεν τον έλεγαν Ρωμανό. Δεν το έλεγαν καν… Κούνεβα. Δεν ήταν ράπερ. Δεν ήταν οργι...

Δεν τον έλεγαν Ρουπακιά. Δεν τον έλεγαν Γρηγορόπουλο. Δεν τον έλεγαν Ρωμανό. Δεν το έλεγαν καν… Κούνεβα. Δεν ήταν ράπερ. Δεν ήταν οργισμένο καλοταϊσμένο νιάτο.




Δεν ήταν επαναστάτης από τις στέπες και τα αντάρτικα λημέρια του Παλαιού Ψυχικού. Δεν ήταν συνδικαλιστής ή τρομοκράτης. Δεν ήταν τίποτα απ’ όλα αυτά. Δεν ήταν καν το παιδί της Πόλα Ρούπα.

Την μητέρα του, την σεμνή Ελληνίδα μάνα, δεν την είδαμε να το παίζει «Κατίνα Παξινού» στα δικαστήρια. Η μορφή του ήρωα πατέρα του, μας είναι παντελώς άγνωστη.

Ποιος ήταν λοιπόν;

Ήταν ένα απλός Έλληνας στρατιώτης, που υπηρετούσε την θητεία του, όπως τόσα και τόσα Ελληνόπουλα (εξαιρούνται τα…καλά Ελληνόπουλα των βουλευτάδων και υπουργών που υπηρετούν στην μεθόριο Χολαργού - Αγ Παρασκευής ή στο Πολεμικό Μουσείο) στον Έβρο, κοντά στο χωριό Πέπλος.

Ο καλός συνάδελφος στρατηγός ε.α. κ. Ιπποκράτης Δασκαλάκης μας θύμισε το γεγονός, μέσα από το εξαιρετικό μπλογκ «Ρουκουμούκου».
Ήταν 19 Δεκεμβρίου του 1986, όταν σε μία νησίδα του Έβρου ποταμού, βρέθηκαν γύρω στις 11 το πρωί μια τριμελής ελληνική περίπολος, απέναντι με μια διμελή τουρκική. Εξοικειωμένοι οι άνδρες των δύο περιπόλων στην οπτική επαφή και σε ορισμένες περιπτώσεις και στην ανταλλαγή χαιρετισμών, σταμάτησαν να ξεκουραστούν εκατέρωθεν της κοίτης.

Ο Έλληνας στρατιώτης Ζήσης Καραγώγος, άοπλος κινήθηκε προς την πλευρά των δύο Τούρκων συναδέλφων του, για να δεχθεί, αναίτια και ανεξήγητα μέχρι σήμερα, ριπή τυφεκίου από τον ένα εξ αυτών. Αιφνιδιασμένοι οι άλλοι δύο Έλληνες στρατιώτες, άρχισαν να ανταποδίδουν τα πυρά με αποτέλεσμα μια χαμηλής έντασης ανταλλαγή πυροβολισμών να διεξάγεται για περίπου μισή ώρα πάνω από το κορμί του βαρύτατα τραυματισμένου και αιμορραγούντος Καραγώγου. Η τυχαία διέλευση του Έλληνα αγροφύλακα Ζαπάτα υπήρξε σημαντική για τους δύο Έλληνες στρατιώτες. Σε λίγο ο αγροφύλακας ενημέρωσε το παρακείμενο ελληνικό φυλάκιο. Ακολούθησαν μερικές ακόμη αψιμαχίες με αποκορύφωμα την σύγκρουση που έγινε περί την 15.00, και ήταν και η τελευταία, με την λήξη της οποίας οι Τούρκοι, μέτρησαν 1 Ανθυπολοχαγό και 4 στρατιώτες νεκρούς.

Ο Καραγώγος είχε αφήσει την τελευταία του πνοή, στο στρατιωτικό νοσοκομείο της Αλεξανδρουπόλεως όπου μεταφέρθηκε. Άλλος ένα στρατιώτης που είχε δολοφονηθεί εν ψυχρώ και εντελώς αναίτια από του Τούρκους.


Για ανεξήγητους λόγους, το επεισόδιο αυτό δεν έγινε ευρέως γνωστό στην έκταση της σύγκρουσης που έλαβε χώρα και περιορίστηκε στις συνθήκες του θανάσιμου τραυματισμού του άτυχου Ζήση Καραγώγου.

Σήμερα, το γειτονικό στο σημείο φυλάκιο του Πέπλου φέρει, σε ένδειξη τιμής για τον εκλιπόντα, το όνομα του: «Ελληνικό Φυλάκιο Στρατιώτη Ζήση Καραγώγου».

Ο Ζήσης, αποτελεί έναν από τα δεκάδες θύματα του ακήρυκτου, χαμηλής έντασης, πολέμου που διεξάγεται εδώ και δεκαετίες μεταξύ των δύο χωρών. Όλα αυτά τα χαμένα παιδιά μας, είναι ο φόρος αίματος που ο ελληνικός λαός πληρώνει καθημερινά για την κατοχύρωση της ελευθερίας, της ανεξαρτησίας και της εδαφικής ακεραιότητας της Πατρίδος. Είναι όμως και ένας φόρος, που όπως και αρκετοί άλλοι, δυστυχώς εντελώς άνισα κατανέμεται μονομερώς μόνο στα μη προνομιούχα μέρη της ελληνικής κοινωνίας. Όπως άλλωστε όλοι οι φόροι…
Για τον Ζήση, δεν μάθαμε ποτέ να έγινε μία πορεία. Δεν μάθαμε ποτέ προοδευτικοί δάσκαλοι να μίλησαν στα σχολεία για το περιστατικό. Ίσως γιατί δεν τον έλεγαν Φύσσα ή Γρηγορόπουλο ή ούτε καν…Κούνεβα…

Οι Τούρκοι είναι φίλοι μας! Αυτή η καραμέλα εκτός από τα γνωστά κέντρα αφελληνισμού των διαφόρων παρατηρητηρίων και περιέργων «δράσεων», πιπιλίζεται, εν αγνοία τους βέβαια, και από σεβάσμιους παππούδες και γλυκύτατες γιαγιάδες, οι οποίοι ηδονίζονται (από τι άλλο να ηδονιστούν άλλωστε τώρα πιά;…), όταν επισκέπτονται την Πόλη και ο σερβιτόρος με επαγγελματική (άρα ψεύτικη) ευγένεια και με μερικά σπαστά ή και άσπαστα Ελληνικά, τους γεμίζουν γαλιφιές, στοχεύοντας κατ’ ευθείαν στο πορτοφόλι τους. Δεν φταίει ο λαός, λένε τα ανόητα ανθρωπάκια, αλλά οι «μεγάλοι».

Λες και ήταν ο Κεμάλ ή ο Ταλαάτ πασάς αυτοί που έσφαξαν τους χριστιανούς στην Σμύρνη και όχι οι πρόγονοι του σημερινού σερβιτόρου, που τόσο ξελογιάζει τους Έλληνες επισκέπτες της Πόλης.
Θαρρείς και ο Μεντερές είχε πάρει σβάρνα τους δρόμους της Πόλης και έκαιγε και ρήμαζε τις Ελληνικές περιουσίες τον Σεπτέμβριο του 1955 και όχι οι «καλοί» Τούρκοι μαζί με τους (μη το ξεχνάμε αυτό) «καλούς» Κούρδους. «Μα τους διέταξαν», θα πει ο τουρκολάγνος προοδευτικός. Τότε όμως, θα πρέπει να μας πει πόσες αντίστοιχες σφαγές έκανε ο Ελληνικός λαός και πότε τον…διέταξαν; Και δεν αναφέρομαι βέβαια, για να τον προλάβω, σε μεμονωμένα περιστατικά, που είναι συνήθη σε πολέμους, αλλά σε οργανωμένες και κατευθυνόμενες σφαγές.


Τέλος ο ίδιος ο Ετσεβίτ ήταν αυτός που βίασε Ελληνοπούλες στην Κύπρο και όχι απόγονοι των Μογγόλων στρατιώτες του;

Τον ίδιο μύθο καλλιεργούν και μερικοί συγγραφείς, που παρουσιάζουν τους καλούς τούρκους να ερωτεύονται την Ελληνοπούλα και να είναι αντίθετοι με τις σφαγές των συμπατριωτών τους.
Εξαιρείται βέβαια ο μεγάλος σκηνοθέτης μας Τάσος Μπουλμέτης, ο οποίος στην «Πολίτικη κουζίνα» του, λέει τα πράγματα με τ’ όνομά τους.

Και για να τελειώσουμε από εκεί που αρχίσαμε.

Τιμή και δόξα στο παλικάρι Ζήση Καραγώγο, που με το αίμα του μας δείχνει, ότι θα πρέπει πάντα να είμαστε άγρυπνοι με τους απέναντι. Και όσοι μπορούν ή θέλουν να δουν την πραγματικότητα, ας την δουν. Οι υπόλοιποι καλά θα κάνουν να λουφάξουν μέσα στην…προοδευτικότητά τους.