Κλείνουμε τη σειρά των αφιερωμάτων μας στο Mirage 2000 με το άρθρο αυτό, στο οποίο δώσαμε προτεραιότητα λόγω της επικαιρότητας. Στο ζήτημα ...
Κλείνουμε τη σειρά των αφιερωμάτων μας στο Mirage 2000 με το άρθρο αυτό, στο οποίο δώσαμε προτεραιότητα λόγω της επικαιρότητας. Στο ζήτημα των επιχειρησιακών πλεονεκτημάτων και μειονεκτημάτων του F-35A και της καταλληλότητάς του ή όχι για τις ελληνικές επιχειρησιακές απαιτήσεις, θα επανέλθουμε αμέσως μετά. Πρόκειται για ένα πολύ σημαντικό θέμα το οποίο φυσικά δεν έχουμε ξεχάσει και ούτε σκοπεύουμε να αφήσουμε ασχολίαστο από τη στιγμή μάλιστα που η σχετική ειδησεογραφία είναι καθημερινή και αποκαλύπτει διαρκώς νέα στοιχεία. Που με τη σειρά τους η ελληνική πολιτική και στρατιωτική ηγεσία θα πρέπει να λάβουν σοβαρά υπόψη…
Η ένταξη του Rafale στις τάξεις της πρόσφατα ενισχύει αυτή την πραγματικότητα λόγω της μεγάλης ακτίνας μάχης του μαχητικού, σε συνδυασμό με την επίσης μεγάλη μεταφορική του ικανότητα σε οπλικό φορτίο (https://defencereview.gr/dassault-rafale-i-epicheirisiaki-diastasi-gia-ell/). Τόσο σε διαμόρφωση αέρος – αέρος, όσο και διαμόρφωσης αέρος – εδάφους/επιφανείας. Υπό το πρίσμα του ζητούμενου της αύξησης του αριθμού των πολεμικών Μοιρών της Πολεμικής Αεροπορίας που είναι εξοπλισμένες με γαλλικής κατασκευής μαχητικά, προς ενίσχυση του στρατηγικού ρόλου και χαρακτήρα των ελληνικών Rafale F3-R, επανερχόμαστε στο προφανές…
Οι αριθμοί και η κοινή λογική δείχνουν καθαρά ότι θα ήταν πισωγύρισμα για την Ελλάδα οποιαδήποτε απόπειρα εκσυγχρονισμού των 19 εναπομεινάντων Mirage 2000EG/BG στο επίπεδο των ινδικών Mirage 2000I/TI. Στο ίδιο δηλαδή επίπεδο που εκσυγχρονίζονται και τα περισσότερα από τα Mirage 2000-9 της Αεροπορίας των ΗΑΕ (https://defencereview.gr/mirage-2000-9-from-united-arab-emirates-as-a-potential-fighter-for-hellenic-air-force/) με βάση πρόταση που είχε κατατεθεί και στην Πολεμική Αεροπορία την περίοδο 2016-2017 από τις γαλλικές εταιρείες που εμπλέκονται στα εν λόγω προγράμματα.
Το κόστος (περί τα 40 εκατομμύρια ευρώ ανά αεροσκάφος…) είναι πραγματικά απαγορευτικό για την Ελλάδα, υπό την έννοια ότι δεν είναι ούτε αποδοτικό, αλλά ούτε και λογικό να δαπανηθούν τόσα χρήματα για μαχητικό εξοπλισμένο με ραντάρ μηχανικής σάρωσης. Με χαμηλότερο κόστος (περί τα 39 εκατομμύρια δολάρια ανά μονάδα…) η Ταϊβάν εκσυγχρόνισε στο επίπεδο Viper, 144 συνολικά F-16C/D Block 50, ηλικίας 30 περίπου ετών…
Η περίπτωση αναβάθμισης των παλιών εκδόσεων του F-16 σε ελληνική υπηρεσία… Άλλη μία ελληνική άρνηση της πραγματικότητας
Το πρόβλημα με τις παλιές εκδόσεις του F-16 που εξακολουθούν να αξιοποιούνται από την Πολεμική Αεροπορία, φαίνεται ότι εντοπίζεται καθαρά στην άρνηση της ελληνικής πλευράς να αποστείλει έστω, αίτημα LOR στις ΗΠΑ, προκειμένου να αποκτήσει μία ολοκληρωμένη και βασισμένη σε αξιόπιστα στοιχεία, εικόνα κοστολόγησης και των δύο διαθέσιμων επιλογών εκσυγχρονισμού τους. Είτε στο επίπεδο Block 50M με την εκμετάλλευση των συστημάτων που θα προέλθουν από τα υπό εκσυγχρονισμό σε Block 72 Viper, 83 F-16C/D, είτε στο επίπεδο Block 70 Viper, υιοθετώντας το πρότυπο της Ταϊβάν.
Τόσο η κατασκευάστρια εταιρεία του μαχητικού Lockheed Martin, όσο και η κυβέρνηση των ΗΠΑ είναι υποχρεωμένες να απαντήσουν λεπτομερώς σε ένα τέτοιο ελληνικό αίτημα και μάλιστα χωρίς κόστος. Παρά το γεγονός ότι είναι προς το συμφέρον τους η απόσυρση των παλιών ελληνικών F-16 και η αντικατάστασή τους, έστω και σταδιακά, από ισάριθμα F-35A. Κάτι απολύτως λογικό αν σκεφθεί κανείς ότι από τις εξελίξεις στο πρόγραμμα περαιτέρω ανάπτυξης και παραγωγής του Lightning II, εξαρτώνται όχι μόνο το αξιόμαχο των αεροπορικών δυνάμεων των ΗΠΑ, αλλά και εκατοντάδες – χιλιάδες θέσεις εργασίας στη χώρα για τις επόμενες δεκαετίες…
Για την ελληνική πλευρά ισχύει το ακριβώς αντίθετο. Η οικονομική κατάσταση της Ελλάδας, σε συνδυασμό με τις πραγματικά τεράστιες ανάγκες που έχουν συσσωρευθεί επί 15 περίπου χρόνια όχι μόνο σε ότι αφορά στις διαθεσιμότητες και την προμήθεια νέου υλικού από την Πολεμική Αεροπορία, αλλά και από τους άλλους δύο Κλάδους των Ενόπλων Δυνάμεων, δεν αφήνουν το παραμικρό περιθώριο επιλογής. Επιβάλλουν δηλαδή τον άμεσο εκσυγχρονισμό και των Block 30 και των Block 50.
Με κόστος που δεν θα ξεπεράσει το ένα δισεκατομμύριο δολάρια, η Ελλάδα μπορεί να εκσυγχρονίσει σε Block 50M και τα 70 αυτά μαχητικά, αγοράζοντας παράλληλα επαρκέστατο αριθμό ατρακτιδίων στοχοποίησης (TGP) τύπου SNIPER. Που θα είναι αρκετά για την εκτέλεση αποστολών κρούσης τόσο από το σύνολο του στόλου των F-16!
Για την αγορά ίδιου αριθμού (70) μαχητικών F-35A, η Ελλάδα θα χρειαστεί να δαπανήσει περισσότερα από 10 δισεκατομμύρια δολάρια, μόνο για τα αεροσκάφη και τις υποδομές συντήρησης και εκπαίδευσης. Όχι για τα όπλα και τις μελλοντικές αναβαθμίσεις. Μία ματιά στα κόστη των προγραμμάτων που έχουν γνωστοποιηθεί για την Ελβετίας, την Πολωνία και τη Φιλανδία, είναι αρκετή για να επιβεβαιώσει τό ότι είναι πραγματικά παράλογο η Ελλάδα να επιλέξει να απαξιώσει περαιτέρω και να αποσύρει μία ώρα αρχύτερα, τα παλιά της F-16…
H λογική της κυπριακής εμπλοκής σε ενδεχόμενη προσπάθεια αύξησης του αριθμού γαλλικών μαχητικών σε ελληνική υπηρεσία
Όπως αναλύθηκε, για την Ελλάδα δεν έχει λογική ενδεχόμενη απόπειρα εκσυγχρονισμού των 19 Μirage 2000EG/BG. Στο κόστος της έχουμε αναφερθεί αναλυτικά σε παλιότερο αφιέρωμά μας (https://defencereview.gr/mirage-2000-to-kostos-toy-indikoy-programmatos-kai-to-elliniko-endiaferon/). Επιπρόσθετα δε, ακόμα και αν αυτά τα κονδύλια ήταν άμεσα διαθέσιμα, θα ήταν οπωσδήποτε περισσότερο επωφελές από πλευράς κόστους – απόδοσης, να δαπανηθούν, να κατευθυνθούν, στην αναβάθμιση των παλιών εκδόσεων του F-16.
Εδώ είναι που η εμπλοκή της Κυπριακής Δημοκρατίας θα έλυνε το πρόβλημα. Και για την ίδια και για την Ελλάδα. Γιατί για την Κυπριακή Δημοκρατία η αμεσότερη και μεγαλύτερη πρόσβαση σε επιχειρησιακές δυνατότητες όπως αυτές που παρέχονται μέσα από την εκμετάλλευση μαχητικών όπως το Mirage 2000I/TI, είναι όχι απλά πρωτοποριακές, αλλά και ιδανικές για την προστασία του θαλάσσιου χώρου που την περιβάλλει και τα ζωτικά συμφέροντα που καλείται να υπερασπιστεί (μαζί με την Ελλάδα που παραμένει εγγυήτρια δύναμη για την ασφάλειά της από τις Συνθήκες Ζυρίχης και Λονδίνου), εντός της οριοθετημένης Αποκλειστικής της Οικονομικής Ζώνης.
Έχει γραφτεί πολλές φορές ότι η διατήρηση δύναμης μαχητικών αεροπλάνων στο αεροδρόμιο της Πάφου, είναι μία εξαιρετικά επικίνδυνη επιλογή, από τη στιγμή που αυτό βρίσκετε εντός της ακτίνας του Πυροβολικού των κατοχικών δυνάμεων της Τουρκίας στην Κύπρο, αλλά και της Τουρκικής Αεροπορίας. Η οποία μπορεί να το προσβάλει σε μικρό χρόνο επιχειρώντας είτε από τη βάση του Ικονίου, είτε από το Ιντσιρλίκ κοντά στα Άδανα.
Γνώμη μας είναι ότι το γεγονός αυτό δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ώς δικαιολογία για την αποτροπή δημιουργίας αεροπορικής δύναμης μαχητικών από την Κυπριακή Δημοκρατία. Γιατί τα μαχητικά της δεν χρειάζεται καν να επιχειρούν απο κυπριακό έδαφος. Μπορούν κάλλιστα να απογειώνονται από αεροδρόμια της Κρήτης, όπως αυτά του Ηρακλείου και της Σητείας.
Σε περίπτωση επομένως που δεν υλοποιηθεί για οποιονδήποτε λόγο η πώληση των 19 Mirage 2000EG/BG στην Dassault Aviation, κάτι που είχε ανακοινωθεί παράλληλα με την απόφαση αγοράς μαχητικών Rafale F3-R, η Κυπριακή Δημοκρατία έχει την οικονομική δυνατότητα να αποκτήσει (έναντι συμβολικής τιμής…) και να τα αναβαθμίσει (καταβάλλοντας λιγότερο από ένα δισεκατομμύριο ευρώ) στο ίδιο επίπεδο με τα ινδικά Mirage 2000I/TI. Είναι κάτι απόλυτα εφικτό από τη στιγμή που τόσο το ινδικό πρόγραμμα βρίσκεται ακόμη σε εξέλιξη, όπως και αυτό των ΗΑΕ.
Δεν υπάρχουν σχόλια
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.