Ουκρανοί πρόσφυγες που φτάνουν στην Ελλάδα έχουν και μια δραματική ιστορία για να πουν - Μάνες θέλουν να αφήσουν τα παιδιά τους στην ασφά...
Ουκρανοί πρόσφυγες που φτάνουν στην Ελλάδα έχουν και μια δραματική ιστορία για να πουν - Μάνες θέλουν να αφήσουν τα παιδιά τους στην ασφάλεια της Ελλάδας για να ξαναβρεθούν πίσω στους άντρες μαχητές - Κορίτσια και αγόρια πάνω από 15 χρονών παίρνουν μέρος στον πόλεμο
Τον εφιάλτη του ξεριζωμού βιώνουν από την πρώτη κιόλας ημέρα των ρωσικών επιθέσεων στην Ουκρανία, την Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου, πάνω από ένα εκατομμύριο πρόσφυγες, σύμφωνα με απολογισμό του ΟΗΕ, οι οποίοι εγκατέλειψαν την πατρίδα τους με σκοπό να σωθούν από τους βομβαρδισμούς και την δίνη του πολέμου.
Μάνες με μικρά παιδιά, αλλά και ηλικιωμένοι, φεύγουν με όποιον τρόπο από την πατρίδα τους, προς πιο ασφαλείς προορισμούς μεταξύ των οποίων και την Ελλάδα, με την ελπίδα πως όλα σύντομα θα τελειώσουν και θα επιστρέψουν ξανά. Υπολογίζεται πως μόνο από τα σύνορα της Ουκρανίας με την Ρουμανία καθημερινά περνούν πάνω από 600 άτομα έχοντας μαζί τους μόνο τα άκρως απαραίτητα.
Ανάμεσα σ αυτούς και η 30χρονη Λιάνα, που μαζί με τον 6μηνων γιο της άφησε στην Ουκρανία τον σύζυγο της και το σπίτι τους στο χωριό Κολομία της πόλης Ιβάνο Φρανκίφσκ και έχουν εγκατασταθεί εδώ και λίγα 48ωρα στα Άνω Πατήσια, όπου ζει εδώ και δεκαετίες η μητέρα της.
Από την ημέρα που έχει έρθει στην Ελλάδα η σκέψη της είναι συνεχώς στους συμπατριώτες της, ενώ το μοναδικό που επιθυμεί αυτή την ώρα, είναι να αφήσει το μωρό στους δικούς της και να επιστρέψει πίσω για να πολεμήσει μαζί τους.
Όπως αναφέρει με δάκρυα στα μάτια στο “Πρώτο Θέμα” όλα άλλαξαν μέσα σε λίγες ώρες, καθώς η πόλη που ανήκει διοικητικά το χωριό της ήταν από τις πρώτες που δέχτηκαν την ρωσική εισβολή :
“Μια μέρα πριν την ρωσική εισβολή τα πάντα κυλούσαν φυσιολογικά στη χώρα, καθώς τίποτα δεν προμήνυε αυτό το κακό. Λίγες ώρες μετά τα πάντα άλλαξαν, αφού όλοι έλεγαν πως θα ξεκινήσει ο πόλεμος από την ανατολική Ουκρανία. Σ αυτά τα μέρη όπως το Ντονιέτσκ, το Λουχάνσκ είχαμε ήδη προβλήματα. Εμείς μένουμε κοντά στην πόλη Ιβάνο Φρανκίφσκ και στο χωριό Κολομία. Μέχρι ώρας στο σημείο αυτό της Ουκρανίας δεν υπάρχουν προβλήματα, όμως την πρώτη ημέρα των επιθέσεων βομβαρδίστηκε το αεροδρόμιο της Ιβάνο Φρανκίφσκ και ένας στρατιωτικός χώρος κοντά σ εμάς, όπου υπήρχαν ελικόπτερα και μικρά αεροπλάνα. Ο κόσμος φοβήθηκε κι εκεί καταλάβαμε πια πως ο πόλεμος είχε ξεκινήσει”.
Όπως εξομολογείται η 30χρονη, αρχικά δεν είχε σκοπό να εγκαταλείψει την Ουκρανία, όμως εξαιτίας του 6μηνών παιδιού της δεν ήθελε να φερθεί εγωιστικά με αποτέλεσμα να υπακούσει στις συμβουλές των δικών της:
“Δεν ήξερα τι να κάνω, από την μια ήθελα να παραμείνω στην Ουκρανία και κοντά στον σύζυγο μου κι από την άλλη σκεφτόμουν και τον 6μηνών γιο μου που έπρεπε να τον προστατέψω από τον εφιάλτη. Έτσι μετά και την παρότρυνση της μητέρας μου αποφάσισα να έρθω να την βρω εδώ στην Ελλάδα όπου μένει.
Θέλω όμως να γυρίσω πίσω και να πολεμήσω για την Ουκρανία για την πατρίδα μου και τους πατριώτες. Θέλω να γυρίσω πίσω δεν αξίζει σε κανέναν μας όλο αυτό που έχει συμβεί. Κορίτσια και αγόρια πάνω από 15 χρονών παίρνουν μέρος στον πόλεμο. Οι στρατιωτικές υπηρεσίες δεν προλαβαίνουν να συγκεντρώσουν τα στοιχεία για την καταγραφή τον ατόμων αυτών. Έχω πληροφορίες ότι πολλοί Ουκρανοί άνδρες κυρίως έφυγαν από την Ελλάδα για να πάνε ως πατριώτες να πολεμήσουν στην πατρίδα.” εκμυστηρεύεται και προσθέτει :
“Σκέφτομαι σοβαρά ν αφήσω το παιδί μου εδώ και να γυρίσω πίσω, αν και ξέρω πως οι δικοί μου δεν θα με αφήσουν. Απ όπου όμως κι αν βρίσκομαι τόσο εγώ όσο και όλοι οι Ουκρανοί που εγκαταλείψαμε την πατρίδα μας έτσι θα παρακαλάμε για την ειρήνη. Έχουμε μεγάλη πίστη στο Θεό και κάθε μέρα τον παρακαλάμε για την ειρήνη. Είναι τρελό αυτό που συμβαίνει Χριστιανοί σκοτώνουν Χριστιανούς, φίλοι σκοτώνουν φίλους. Ήρθαμε στην Ελλάδα από Ρουμανία και Βουλγαρία. Πήραμε το πούλμαν από το Τσερνιβτσί της Ουκρανίας και για 36ώρες ταξιδεύαμε. Δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου όλες εκείνες τις ώρες, όπου γυναίκες και παιδιά προσευχόμασταν για την πατρίδα μας και τους ανθρώπους που αφήναμε πίσω μας. Ξέρω πως τα σπίτια και οι περιουσίες μπορούν να γίνουν ξανά, όμως τόσοι άνθρωποι που χάθηκαν και μάλιστα τόσο άδικα γιατί; γιατί τόσος πόνος;”.
Δεν υπάρχουν σχόλια
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.