Τα δάκρυα των Κομάντο για το νεκρό Υπολοχαγό της Λαγκάδας Χίου

Γιάννης Τζούμας Τα Κομάντο είναι στρατιωτική ορολογία και σημαίνει ο στρατιώτης των Ειδικών Δυνάμεων. Είναι ότι πιο εκπαιδευμένο διαθέτει ο...

Γιάννης Τζούμας

Τα Κομάντο είναι στρατιωτική ορολογία και σημαίνει ο στρατιώτης των Ειδικών Δυνάμεων.

Είναι ότι πιο εκπαιδευμένο διαθέτει ο Ελληνικός Στρατός, έχουν σκληρή εκπαίδευση, είναι αυτοί που θα εκτελέσουν επικίνδυνες αποστολές, αυτοί που θα βρεθούν στην πρώτη γραμμή της μάχης, διακρίνονται για την λιτότητα τους, είναι οι στρατιωτικοί της πράξης, αποφασισμένοι και εκπαιδευμένοι να τα δίνουν όλα, άμεσα, ακαριαία, όλο το 24ωρο, στρατιώτες παντός καιρού και στον πόλεμο και στην ειρήνη σε ειδικές αποστολές.

Αυτό εκ των πραγμάτων τους κάνει σκληρούς, αλλά αυτό δεν σημαίνει και άκαρδους και ναι, τα Κομάντο… κλαίνε και επιτρέψτε μου να σας πώ ότι αυτό δεν φαίνεται και δη σε μια φωτογραφία, που δεν διεκδικεί δάφνες ευκρίνειας.

Και δεν τις διεκδικεί γιατί δεν τραβήχτηκε για να δημοσιευτεί. Εγώ την ζήτησα για να μείνει στην ιστορία. Μια ιστορία συγκινητική, που έλαβε χώρα στις 4.00 τα ξημερώματα, της Μεγάλης Τρίτης της 19ης Απριλίου 2022, όταν το πλοίο της γραμμής παρέλαβε την σορό του άτυχου 29χρονου Υπολοχαγού Καταδρομέα – βατραχάνθρωπου Κυρακοσιάν Στέλιου – Αρθρούρου.

Εκεί λοιπόν έγινε μια βουβή τελετή χωρίς παράτες, παρουσία του πατέρα του και των συναδέλφων του, που τον αποχαιρέτησαν όπως ξέρουν οι Καταδρομείς. Στάθηκαν προσοχή, τον χαιρέτησαν στρατιωτικά και χωρίς να λυγίσουν τους… πρόδωσαν τα μάτια τους, που ως δικό τους ύστατο θλιβερό χαιρετισμό από γενέσεως του ανθρώπου ξέρουν μόνο να δακρύζουν.

Και ενώ η σορός τραβούσε για την Μυτιλήνη, γιατί εκτός των άλλων δεν είχαμε και ιατροδικαστή, σκεπτόμουνα, πως αυτό ακριβώς το βουβό κλάμα θα γίνει δύναμη και γνώση για τους στρατιωτικούς αυτούς, όχι μόνο τους εφέδρους αλλά κυρίως τους μονίμους, που η πατρίδα έχει τόσο επενδύσει πάνω τους.

Πόση μεγάλη ευθύνη και πόση προσοχή πρέπει να δείχνουν ενάντια στην… φύση τους, που τους θέλει να παίζουν με την δυσκολία, να ρισκάρουν στην εκπαίδευση τους το επικίνδυνο. Χωρίς λοιπόν να γίνουν του… βουτύρου, ας μην ξεχνούν ποτέ ότι η πατρίδα τους χρειάζεται όσο και οι οικογένειες τους, και αν όλοι οι άλλοι πρέπει να έχουν δεκατέσσερα μάτια εκείνοι πρέπει να έχουν… εικοσιτέσσερα.

Να αναλογιστούν πόσο πρέπει να προσέχουν την ώρα που ο Κυρακοσιάν, καταδρομέας – βατραχάνθρωπος, απόφοιτος της Ομάδας Υποβρυχίων Καταστροφών, ότι πιο εκπαιδευμένο και σκληρό διαθέτει ο στρατός, πνίγηκε σε μια βουτιά… 22 μέτρων, πως η «στραβή» καραδοκεί ανά πάσα στιγμή και είναι μεν Κομάντο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι φτιαγμένοι από… λαμαρίνα. Και πως εκτός της λογικής, τα ανθρώπινα όρια, ναι μεν δοκιμάζονται και ξεπερνιούνται, υπάρχουν όμως. Και αν είναι να σπάσουν, αυτό ας γίνει για την ώρα που θα τους χρειαστεί η πατρίδα και όχι πηγαίνοντας από… ψαροντούφεκο.

Υ.Γ.: Mοιραζόμαστε την θλίψη τους και κοιτάμε λίγο και προς την μεριά της μοίρας. Ο Κυρακοσιάν, ο έλληνας καταδρομέας απόφοιτος της Σχολής Ευελπίδων ήταν Αρμενικής καταγωγής και στις 24 Απριλίου οι Αρμένιοι θα θυμηθούν τις δικές τους… Σφαγές την Γενοκτονία του 1915, με θύματα, νεκρούς και πρόσφυγες 1,5 εκατομμύριο ανθρώπους.

ΠΗΓΗ: https://www.alithia.gr