Ο Ερντογάν είναι ένας πολιτικός γκάγκστερ, που χρησιμοποιεί μεθόδους μαφίας: Η Ουάσιγκτον και οι Βρυξέλλες γιατί δεν καταλαβαίνουν;

Του ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ*, Hellas Journal Δεν περιμέναμε να μας το πει η εφημερίδα New York Times ότι η Τουρκία είναι ένας προβληματικός σύμμαχο...

Του ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ*, Hellas Journal

Δεν περιμέναμε να μας το πει η εφημερίδα New York Times ότι η Τουρκία είναι ένας προβληματικός σύμμαχος, ούτε ότι εξυπηρετεί μέσα στο ΝΑΤΟ τη Ρωσία του Βλαντιμίρ Πούτιν. Όλα αυτά τα γνωρίζαμε και τα μεταδώσαμε πολλές φορές.

Όπως είπαμε πολλές φορές ότι η κυβέρνηση του Τζο Μπάιντεν καλύπτει ακόμα και σήμερα την Τουρκία και τον ισλαμιστή πρόεδρό της. Υποβάλαμε πολλές ερωτήσεις στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ αλλά όλες οι απαντήσεις καταλήγουν με τη φράση ότι η Τουρκία είναι σημαντικός σύμμαχος των Ηνωμένων Πολιτειών και στο ΝΑΤΟ.

Βεβαίως αυτό είναι ένα μεγάλο ψέμα. Διότι ο Ερντογάν είναι πιο στενός σύμμαχος του Πούτιν και αυτό αποδεικνύεται με στοιχεία. Εκμεταλλεύεται τον φόβο της αμερικανικής γραφειοκρατίας ότι θα χαθεί η Τουρκία για τη Δύση, η οποία στην πραγματικότητα όχι μόνο έχει χαθεί αλλά μέσα από το ΝΑΤΟ δημιουργεί περισσότερα προβλήματα.


Στον τίτλο της η εφημερίδα NY Times γράφει ότι «για το ΝΑΤΟ, η Τουρκία είναι ένας σύμμαχος που δημιουργεί προβλήματα» “(For NATO, Turkey Is a Disruptive Ally)”. Απ’ εκεί και πέρα το μακροσκελές άρθρο επιβεβαιώνει ότι οι Δυτικοί εξοργίστηκαν μεν αλλά δεν εξεπλάγησαν, όταν πληροφορήθηκαν ότι η Τουρκία έθεσε βέτο στην ένταξη της Σουηδίας και της Φινλανδίας στη Δυτική Συμμαχία.

Ο Ερντογάν χρησιμοποιεί μονίμως την δήθεν συνεργασία διαφόρων χωρών, στη συγκεκριμένη περίπτωση της Σουηδίας και της Φινλανδίας, με τους Κούρδους αντάρτες του PKK, την οργάνωση που πολεμά την αυταρχική Τουρκία. Στην πραγματικότητα στις χώρες αυτές διαμένουν χιλιάδες Κούρδοι υποστηρικτές του ενωμένου Κουρδιστάν και μάλιστα έχουν εκλέξει και βουλευτές. Όσα ζητά η Τουρκία από τις χώρες αυτές είναι απαράδεκτα και αντιδημοκρατικά.

Είναι θετική η διαπίστωση της αμερικανικής εφημερίδας ότι μέσα στο ΝΑΤΟ, που λειτουργεί με όρους συναίνεσης, ο Τούρκος ηγέτης αντιμετωπίζεται περίπου ως μικροκακοποιός (stickup artist). Στην πραγματικότητα πρόκειται περί πολιτικού γκάγκστερ, που χρησιμοποιεί μεθόδους πολιτικής μαφίας. Αυτός είναι ο Ταγίπ Ερντογάν.

Η στάση του Τούρκου προέδρου έρχεται να μας υπενθυμίσει ένα μακροχρόνιο πρόβλημα για το ΝΑΤΟ, το οποίο αυτήν τη στιγμή έχει 30 μέλη, αναφέρει η εφημερίδα και σημειώνει:

Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία μπορεί να έδωσε στη Συμμαχία μια νέα αίσθηση καθήκοντος αναζωογονώντας τη νατοϊκή αποστολή, αλλά το ΝΑΤΟ εξακολουθεί να πρέπει να αντιμετωπίσει έναν αυταρχικό ηγέτη που είναι πρόθυμος να χρησιμοποιήσει την επιρροή του και τα διαπραγματευτικά του χαρτιά για να κερδίσει πολιτικούς πόντους στο εσωτερικό, εμποδίζοντας τη συναίνεση – τουλάχιστον για ένα χρονικό διάστημα.

Ο καθένας δικαιούται πλέον να αναρωτηθεί για ποιο λόγο η Αμερική και το ΝΑΤΟ ανέχονται τον εκβιασμό του Ερντογάν. Για ποιο λόγο δεν τον επαναφέρουν στην τάξη. Και γιατί δεν εκ διώχνουν την Τουρκία από το ΝΑΤΟ, αν και τέτοιες σκέψεις έγιναν και γίνονται και τώρα.

Το πρόβλημα είναι οι γραφειοκράτες στην Ουάσιγκτον και τις Βρυξέλλες που ζουν σε μία άλλη εποχή. Ιδιαίτερα μετά τη διαπίστωση των Times ότι «η κατάσταση αυτή λειτουργεί προς όφελος του Ρώσου προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν με τον οποίο ο Ερντογάν έχει αναπτύξει περισσότερο φιλικές σχέσεις τα τελευταία χρόνια. Για τον Ρώσο ηγέτη, μια ενδεχόμενη απόρριψη της ένταξης της Σουηδίας και της Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ θα αποτελούσε σημαντική νίκη, υπογραμμίζει η εφημερίδα. ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ