Δεν είναι άποψη, είναι αναγκαιότητα... Η Ελλάδα και το Πολεμικό Ναυτικό χρειάζονται πυραύλους Made In Greece

Ο αριθμός των συγκρούσεων αυξάνεται σε παγκόσμια κλίμακα, παγιωμένες συμφωνίες αφοπλισμού ανακαλούνται, ο χάρτης της Ευρώπης αλλάζει με την...

Ο αριθμός των συγκρούσεων αυξάνεται σε παγκόσμια κλίμακα, παγιωμένες συμφωνίες αφοπλισμού ανακαλούνται, ο χάρτης της Ευρώπης αλλάζει με την απροκάλυπτη συμμετοχή πυρηνικών δυνάμεων. Ο ολοκληρωτικός πόλεμος είναι γεγονός επί ευρωπαϊκού εδάφους με συνέπειες που αποκτούν γρήγορα υπερτοπικό χαρακτήρα όχι μόνο για τους άμεσα εμπλεκόμενους, αλλά και για πολύ μεγαλύτερο αριθμό χωρών και δραστηριοτήτων τους, όπως οικονομικές, εμπορικές και βιομηχανικές.

Η παγκοσμιοποίηση και οι συμμαχίες (ΝΑΤΟ, ΕΕ, Shanghai CO, ASEAN κ.ά.) επηρεάζονται στην παραγωγή και στη διαθεσιμότητα των κυριότερων οπλικών συστημάτων τους, επειδή για την κατασκευή και την υποστήριξή τους συνεργάζονται ουκ ολίγοι και με ευρεία γεωγραφική κατανομή βιομηχανικοί όμιλοι. Από δηλώσεις και ενέργειες γίνεται πασιφανές ότι οι χώρες της ΕΕ και του ΝΑΤΟ προσαρμόζουν τη θέση τους στα νέα δεδομένα, με πρώτο στόχο τη μείωση της εξάρτησής τους μέσω της εγκατάστασης εγχώριων πηγών τροφοδοσίας, καθώς οποιαδήποτε αμέλεια θα είναι εγκληματική παραμέληση πολιτικής ευθύνης.

Γιατί πυραυλική τεχνολογία;

Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και η σύγκρουση τακτικών δυνάμεων ανέδειξε οπλικά συστήματα που αλλάζουν τη μορφή του πολέμου και αναγκάζουν την αναθεώρηση δογμάτων και τακτικών. Τέτοια συστήματα είναι οι νέοι πολυηχητικοί κατευθυνόμενοι πύραυλοι, τα Μη Επανδρωμένα Οχήματα και τα προηγμένα ηλεκτρονικά επίγνωσης κατάστασης σε ευρύτερες περιοχές (ασφαλείς επικοινωνίες, αισθητήρες κ.ά.). Σε αυτούς τους τομείς στρέφουν πλέον την προσοχή τους με σημαντικές επενδύσεις τόσο οι ευρωπαϊκές δυνάμεις όσο και οι ΗΠΑ.

Ειδικότερα, στον κρίσιμο τομέα της πυραυλικής τεχνολογίας είναι φανερό ότι ανταγωνιστικές στη Δύση χώρες, όπως η Ρωσία και η Κίνα, πρωταγωνιστούν, ενώ σημαντικές επιτυχίες καταγράφουν η Ινδία, το Πακιστάν, η Β. Κορέα, η Τουρκία και το Ισραήλ. Με εξαίρεση το τελευταίο, οι υπόλοιπες αυτές χώρες (αλλά και άλλες) βασίζουν τα πυραυλικά τους συστήματα στην τεχνολογική κληρονομιά και τα επιχειρησιακά δόγματα της πάλαι ποτέ ισχυρής Σοβιετικής Ένωσης.

Συγκεκριμένα, με τη χρήση των πυραύλων επιδιώκεται αφενός η πρόκληση ανεπανόρθωτων καταστροφών σε στρατιωτικές και πολιτικές υποδομές των αντιπάλων από μεγάλη απόσταση με σχετικά χαμηλό κόστος και χωρίς το ρίσκο απωλειών πιλότων και πανάκριβων αεροπλάνων, και αφετέρου η αποτροπή πληγμάτων με τη δημιουργία ισχυρής αντιαεροπορικής ομπρέλας. Ονόματα όπως Hypersonic Glide Vehicle (HGV), Kh-101, Iskander, S-400, S-300 έγιναν μέρος της καθημερινότητας από τα δελτία ειδήσεων.

Οι ασχολούμενοι με τους εξοπλισμούς και την αμυντική βιομηχανία γνωρίζουν τους Bora/Khan, J-600T Yildrim, Hatf-I, Abdali-I, OTR-21 Tochka, 9K720 Iskander κ.ά. Είναι γνωστό ότι η Τουρκία συνεργάστηκε με την Κίνα και το Πακιστάν για την από κοινού ανάπτυξη βαλλιστικών πυραύλων από τις δεκαετίες του 70 και του 80. Η ιστορία των τουρκικών Project J και Project Kasirga που προηγήθηκε, πηγαίνει πίσω στο πρώτο μισό της δεκαετίας του 90.

Ειδικά για την Τουρκία, εκτιμάται ότι πέραν των ΜΕΑ/Μ (Μη Επανδρωμένων Αεροχημάτων/Μάχης) είναι τα πυραυλικά συστήματα που έχει διαθέσιμα η Άγκυρα, αυτά που ενθαρρύνουν την πολιτική και στρατιωτική ηγεσία της να πιστεύει ότι έχει αυξημένες πιθανότητες να επικρατήσει σε μια πολεμική σύρραξη με την Ελλάδα. ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ