Αντιβαλλιστική άμυνα-Η καθοριστική αξία του ανατολικού Αιγαίου στην προστασία της ηπειρωτικής Ελλάδας

Πριν από 15 περίπου χρόνια, κατά την περίοδο 2007-2008, όταν οι ΗΠΑ ξεκίνησαν τη διαδικασία εγκατάστασης πυραυλικών αντιβαλλιστικών συστημά...

Πριν από 15 περίπου χρόνια, κατά την περίοδο 2007-2008, όταν οι ΗΠΑ ξεκίνησαν τη διαδικασία εγκατάστασης πυραυλικών αντιβαλλιστικών συστημάτων μεγάλης ακτίνας, THAAD (Terminal High Altitude Terminal Defense) στην ανατολική Ευρώπη, όχι μόνο για σκοπούς εντοπισμού αλλά και εγκλωβισμού και καταστροφής βαλλιστικών πυραύλων, η Μόσχα είχε αντιδράσει έντονα.

Οι ΗΠΑ τότε είχαν διαμηνύσει προς πάσα κατεύθυνση ότι τα συστήματα αυτά ήταν (και είναι) καθαρά αμυντικού χαρακτήρα, και ότι η πρόθεσή τους να τα εγκαταστήσουν στην ανατολική Ευρώπη, είχε να κάνει καθαρά με την προστασία της ευρωπαϊκής Ηπείρου και των χωρών – μελών του ΝΑΤΟ, από ενδεχόμενες επιθέσεις από τους μεγάλης ακτίνας βαλλιστικούς πυραύλους της Νότιας Κορέας και ενδεχομένως και του Ιράν!

Η πραγματικότητα βεβαίως ήταν τελείως διαφορετική. Οι Ρώσοι είχαν κάθε λόγο να διαμαρτύρονται γνωρίζοντας φυσικά τους λόγους για τους οποίους οι ΗΠΑ αποφάσισαν την ενέργεια αυτή. Η καταστροφή ενός βαλλιστικού πυραύλου (εδάφους – εδάφους), είναι πολύ πιό εύκολη και αποτελεσματική ώς διαδικασία, όταν αυτός βρίσκεται στη φάση της ανόδου, αμέσως μετά την εκτόξευσή του. Η καταστροφή του δηλαδή είναι πολύ πιο πιθανή όταν η ταχύτητά του είναι σχετικά μικρή. Γιατί όταν ο πύραυλος περάσει στη φάση της καθόδου της παραβολικής του τροχιάς, τότε αναπτύσσει υπερ – υπερηχητικές ταχύτητες (τις περισσότερες φορές μεγαλύτερες των 5 ή 6 mach). Οπότε είναι πολύ δύσκολο, αν όχι αδύνατο να ανασχεθεί.

Άρα, αυτός ήταν και ο πραγματικός λόγος για τον οποίο επιδιώχθηκε και πραγματοποιήθηκε τελικά η εγκατάσταση των THAAD στην ανατολική Ευρώπη. Τα συστήματα αυτά έχουν τη δυνατότητα παροχής κάλυψης και από τους ρωσικούς βαλλιστικούς πυραύλους νέας γενιάς που είναι φορείς υπερ – υπερηχητικών (hypersonic) όπλων, υπό την προϋπόθεση που αναφέρθηκε προηγουμένως. Επειδή το τελευταίο διάστημα έχει γίνει πολύς λόγος για τις δυνατότητες της Τουρκίας να πλήττει στόχους στο έδαφος με μεγάλη ακρίβεια και από αποστάσεις αρκετά μεγαλύτερες των 300 χιλιομέτρων, επανερχόμαστε στο συγκεκριμένο ζήτημα από μία εντελώς διαφορετική οπτική.

Την εξετάζουμε αναλυτικά. Τουλάχιστον μέχρι να αποκτήσει πυραυλικά συστήματα εδάφους – εδάφους μέσης ακτίνας για την ανταπόδοση πληγμάτων εντός του τουρκικού εδάφους σε περίπτωση τουρκικού πρώτου πλήγματος εναντίον της, η Ελλάδα επιβάλλεται να συγκροτήσει σοβαρή αντιβαλλιστική άμυνα. Δυστυχώς η απόπειρα εξοπλισμού των Ενόπλων της Δυνάμεων με περισσότερους πυραύλους κρούσης (https://defencereview.gr/la-tribune-paremvasi-ton-amerikanon-kai-emplo/), δεν υλοποιήθηκε με αποτέλεσμα να είναι περισσότερο εκτεθειμένη από ποτέ στους τουρκικούς SOM, καθώς και στους βαλλιστικούς Yildirim (I & II) και Bora (https://defencereview.gr/poioi-einai-oi-kindynoi-gia-tin-ellada-apo-to-pyriniko-programma-tis-toyrkias/).

To πρώτο βήμα θα μπορούσε κανείς να πει ότι έχει γίνει προς της κατεύθυνση αυτή, με την υπογραφή της συμφωνίας προμήθειας των τριών φρεγατών Belhara FDI HN. Ο συνδυασμός των πυραύλων ASTER 30 (μπορεί να ενσωματωθεί και ο αντιβαλλιστικός Block 1NT), με το ραντάρ Seafire, εξασφαλίζει αντιβαλλιστική δυνατότητα, υπό την προϋπόθεση βέβαια της προστασίας των συγκεκριμένων μονάδων από πρόσθετες συγχρονες μονάδες επιφανείας του ΠΝ.