Ο Ερντογάν θέλει να γίνει ηγεμόνας, γράφει η FAZ: Η Τουρκία δεν είναι πια σιωπηλός αποδέκτης εντολών από τη Δύση

Δημοσίευμα στην ιστοσελίδα της εφημερίδας Frankfurter Allgemeine Zeitung, (Rainer Hermann) αναφέρεται στον ηγεμονικό ρόλο που φιλοδοξεί να ...

Δημοσίευμα στην ιστοσελίδα της εφημερίδας Frankfurter Allgemeine Zeitung, (Rainer Hermann) αναφέρεται στον ηγεμονικό ρόλο που φιλοδοξεί να διαδραματίσει η Τουρκία και ο ισλαμιστής πρόεδρος της, Ταγίπ Ερντογάν.

Ο συντάκτης κάνει αναφορά στην πρόσφατη συνάντηση της Τεχεράνης όπου οι Πρόεδροι Τουρκίας και Ρωσίας, αντάλλαξαν χαμόγελα και χειραψίες.

Επισημαίνει μάλιστα ότι ο Ταγίπ Ερντογάν (Erdogan) ήταν ο πρώτος πολιτικός από χώρα του ΝΑΤΟ που συνάντησε προσωπικά και έδωσε τα χέρια με τον Βλαντιμίρ Πούτιν (Putin), τον άνθρωπο που διέταξε αυτόν τον πόλεμο, από την έναρξη της εισβολής στην Ουκρανία και τη συγκρίνει με την πρόσφατη συνάντηση πριν από τρεις εβδομάδες στη Μαδρίτη, όπου η εικόνα ήταν εντελώς διαφορετική.

Όταν ο Erdogan και ο Τζο Μπάιντεν (Joe Biden) στάθηκαν δίπλα-δίπλα στη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ, δύσκολα μπορούσε κανείς να σχηματίσει την εντύπωση ότι οι δυο τους μοιράζονταν μια αμοιβαία συμπάθεια.

Πρόκειται για τους επικεφαλής των δύο μεγαλύτερων στρατευμάτων της συμμαχίας.

Όπως οι ΗΠΑ, έτσι και η Τουρκία του Erdogan βασίζεται στη δύναμη των ενόπλων δυνάμεών της για να πετύχει τους στόχους της και δεν έχει κανένα πρόβλημα με την εισφορά του 2% για τη συμμαχία, την οποία μάλιστα υπερβαίνει φθάνοντας στο 2,8% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος της για τις στρατιωτικές δαπάνες της.

Ο συντάκτης επισημαίνει ότι, σε αντίθεση με τις δεκαετίες του Ψυχρού Πολέμου, κατά τις οποίες η Τουρκία ήταν σιωπηλός αποδέκτης εντολών από δυτικά κράτη, σήμερα τοποθετείται στην παγκόσμια σκηνή με μια νέα αυτοπεποίθηση, ολοένα και περισσότερο ως ανεξάρτητη δύναμη.

Ο Erdogan μπορεί να είναι ένας δύστροπος συνομιλητής για πολλούς, με υπερμεγέθη εγωισμό και κακούς τρόπους, αλλά έχει κατακτήσει το παιχνίδι της εξουσίας όπως κανένας άλλος Τούρκος πολιτικός και χρησιμοποιεί κάθε ευκαιρία που του προσφέρουν οι άλλοι.

Στο εσωτερικό, είναι τα λάθη των ανταγωνιστών του και στο εξωτερικό αναγνωρίζει και σπεύδει να καλύψει γρηγορότερα από τους άλλους οποιοδήποτε κενό εξουσίας υπάρξει.

Ο συντάκτης υποστηρίζει επίσης ότι η γεωστρατηγική σημασία της Τουρκίας θα ενισχυθεί.

Από τον Ψυχρό Πόλεμο, κατά τη διάρκεια του οποίου η χώρα υπερασπίστηκε επιτυχώς τη νοτιοανατολική πλευρά του ΝΑΤΟ ως αναπόσπαστο προπύργιο ενάντια στη Σοβιετική Ένωση, η σημασία της συνέχισε να αυξάνεται.

Η διαδρομή της Ρωσίας προς τις θερμές θάλασσες του κόσμου οδηγεί μέσα από τα δύο στενά της Τουρκίας: τον Βόσπορο, που συνδέει τη Μαύρη Θάλασσα με τη Θάλασσα του Μαρμαρά και τα Δαρδανέλια, που συνδέουν τη Θάλασσα του Μαρμαρά με το Αιγαίο Πέλαγος.

Εν κατακλείδι ο συντάκτης σημειώνει ότι «στην Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική πολλοί αρέσκονται να ελπίζουν ότι ο Erdogan θα χάσει τις προεδρικές και βουλευτικές εκλογές, οι οποίες πρέπει να διεξαχθούν το αργότερο έως τον Ιούνιο του 2023.

Η οικονομική συγκυρία θα κρίνει, αλλά κανένας από τους πιθανούς διαδόχους δεν έχει το χάρισμα του Erdogan, ούτε το ένστικτό του για δύναμη και διεκδίκηση.

Όποιος κι αν τον διαδεχθεί σίγουρα θα είναι πιο ευχάριστος συνομιλητής.

Αλλά το τζίνι είναι έξω από το μπουκάλι.

Ακόμη και υπό τους διαδόχους του, η Τουρκία δεν θα επιτρέπει πλέον να περιορίζεται στο ρόλο του πρόθυμου συνεργού για την εξυπηρέτηση αλλότριων συμφερόντων», επισημαίνει με νόημα ο συντάκτης.