Όλοι αγαπάμε τα αβίαστα flashbacks. Αυτές τις αναμνήσεις που ξυπνάνε λόγω ενός γεγονότος, μιας σχετικής συζήτησης με τη παρέα ακόμα και ...
Όλοι αγαπάμε τα αβίαστα flashbacks. Αυτές τις αναμνήσεις που ξυπνάνε λόγω ενός γεγονότος, μιας σχετικής συζήτησης με τη παρέα ακόμα και μιας ταινίας. Και οι πιο όμορφες αναμνήσεις χωρίς αμφιβολία είναι αυτές των παιδικών χρόνων.
Έκτοτε δεν ζήσαμε, δεν ζούμε ούτε και θα ζήσουμε τίποτα πιο αγνό και αθώο, τίποτα που να συγκρίνεται για παράδειγμα με τα έξι χρόνια του δημοτικού, ιδιαίτερα τις πρώτες «ψαρωμένες τάξεις». Άραγε εσύ τι δεν θα ξεχάσεις ποτέ; Ποιες στιγμές θα αναπολείς πάντοτε;
1. Το σπρωξίδι στο κυλικείο
Καμία ουρά, κανένας κανόνας ιδιαίτερα στα πρώτα διαλείμματα άπαξ και πεινούσαμε δεν γνωρίζαμε υπομονή και έλεος.
Σπρωχνόμασταν, φωνάζαμε, χασκογελούσαμε και γιούρια στα κουλούρια! Μαγική στιγμή όταν τελικά φτάναμε στο προορισμό μας και μας θύμιζε η πωλήτρια κάποιο χρωστούμενο…
Έπαιζες και περιφερόσουν αμέριμνος στο προαύλιο, και ξαφνικά με τη πρώτη στάλα βροχής ηχούσε από το μεγάφωνο μια επιτακτική τσιρίδα:
«Όλοι κάτω από το υπόστεγο»! Λες και έπεφταν κομήτες, χαλάζι και δεν ξέρω εγώ τι άλλο τρέχαμε όλοι κάτω από τη προστασία του υπόστεγου όπου βαριόμασταν τη ζωή μας και πολλές φορές με το ζόρι χωράγαμε.
3. «Λες να με ξέχασε;»
Τα παιδιά λόγω του νεαρού της ηλικίας έχουν τις δικές τους ανασφάλειες και φόβους. Ιδιαίτερα, αν ανήκεις και σήμερα στη παρέα των ανασφαλών εκ χαρακτήρα, θα θυμάσαι ότι όχι απλά δεν θέλαμε να μας ξεχάσουν αλλά αλλάζαμε πέντε χρώματα όταν σιγά σιγά λιγόστευαν τα pic up των φίλων μας και μέναμε μόνοι να περιμένουμε στα σκαλάκια.
4. Η αγωνία για τη δασκάλα- το δάσκαλο
Σε κάποια τάξη μέχρι να τελειώσεις το δημοτικό, σίγουρα έζησες έστω μία φορά την αγωνία ποια δασκάλα θα σου τύχει. Αν η προηγούμενη ήταν καλή, έκανες προσευχές να την ξανά έχεις και το αντίθετο.
Επιμένω στο θηλυκό του ζητήματος γιατί ελάχιστες φορές υπήρχαν υποψήφιοι δάσκαλοι και αν υπήρχαν ακόμα πιο λίγες φορές θέλαμε να μας τύχουν. Στα μάτια των παιδιών, μια «κυρία» θα ήταν σίγουρα λιγότερο αυστηρή από έναν «κύριο».
5. Το παγουρίνο
Ούτε παγούρι, ούτε μπουκάλι, ήταν το θρυλικό παγουρίνο που τουλάχιστον έως τη Τετάρτη δημοτικού αρκετοί από εμάς το γεμίζαμε στις βρύσες.
Τι και αν το κυλικείο είχε εμφιαλωμένα νερά, η ελληνίδα μάνα επέμενε να το κουβαλάμε μαζί μας. Και επειδή έμοιαζε και λίγο με το φετίχ της ηλικίας, φρόντιζε να μας αγοράζει το πιο ξεχωριστό ή ακόμα αυτό που ταίριαζε με τη σάκα, το άλλο top φετίχ μας.
6. Το βιβλίο της γλώσσας της πρώτης δημοτικού
Άφησα τελευταίο το καλύτερο. Το πρώτο βιβλίο που μας ταλαιπώρησε τόσο στη ζωή μας, αλλά και το μοναδικό που αγαπάμε τόσο από τότε. Πάω στοίχημα ότι δεν θυμάσαι εξωτερικά κανένα βιβλίο από τις υπόλοιπες τάξεις, ή άντε να θυμάσαι αμυδρά ένα ή δύο.
Τα περισσότερα τα έχεις καταχωνιασμένα στο πατάρι, αυτό πολύ πιθανό να είναι ακόμα στη βιβλιοθήκη σου από τη τελευταία φορά που το πήρες το ξεφύλλιζες μόνος ή με παρέα και γέλαγες μέχρι δακρύων με τα άθλια γράμματα σου.
Βεβαιότατα θυμάσαι και αναπολείς κατά καιρούς με τους φίλους σου και άλλες αμίμητες στιγμές και καταστάσεις από το δημοτικό. Προσωπικά, όσο σκέφτομαι εκείνα τα χρόνια, συνειδητοποιώ μία μεγάλη αλήθεια.
Όσες απογοητεύσεις, στεναχώριες και αν είχαμε τότε εντός και εκτός τάξης, ελάχιστες θυμόμαστε, και αν τις θυμόμαστε αστειευόμαστε και γελάμε. Αυτό ωστόσο δεν συμβαίνει με το γυμνάσιο και το λύκειο.
Για παράδειγμα σίγουρα έχεις σιχτιρίσει στο δρόμο καθηγητή ή καθηγήτρια. Στη δασκάλα ή στο δάσκαλο όμως έχεις δώσει τη πιο σφιχτή αγκαλιά σου. Και πιστεύω το άξιζαν…
http://www.athensmagazine.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.