Πάνε μέρες τώρα που ο πάπα Μιχάλης δεν μπορεί να ησυχάσει. Εικοσιτρία χρόνια κουβαλά την πίκρα εκείνης της σκοτεινής μέρας του 1967 ...
Πάνε μέρες τώρα που ο πάπα Μιχάλης δεν μπορεί να ησυχάσει.
Εικοσιτρία χρόνια κουβαλά την πίκρα εκείνης της σκοτεινής μέρας του 1967 που το καθεστώς Χότζα τον αποσχημάτισε και τον ξύρισε, αυτόν όπως και όλους τους ιερείς, κηρύσσοντας την θρησκευτική απαγόρευση.
Αλλά εδώ και λίγες μέρες η ιδέα του έχει γίνει εμμονή.
Η εκκλησιά του χωριού κλειστή και 23 χρόνια λειτουργεί σαν αποθήκη ζωοτροφών. Άμφια και σκεύη χάθηκαν όλα.
Όμως η λαχτάρα του καίει την ψυχή κι ασυναίσθητα προσπαθεί να θυμηθεί τα ιερά τα λόγια που σκεπάστηκαν στις στάχτες.
Εικοσιτρία χρόνια έζησε στο χωριό του, τη Δερβιτσάνη, υπό αυστηρή επιτήρηση, μην τυχόν και σκεφτεί το Θεό και την πίστη του, στη χώρα που κάθε υποψία πίστεως ή λατρείας τιμωρείται ως ποινικό αδίκημα.
Όμως η γέρικη καρδιά του δεν αντέχει άλλο.
"Είμαι γέρος" μονολογεί "κοντά στο θάνατο, τι μπορούν να μου κάνουν; Πριν πεθάνω θέλω να λειτουργήσω ξανά".
Αυτή η επιθυμία τον έχει ζώσει και φτιάχνει το πρώτο του πετραχήλι, μόνος του, κρυφά, από κουρελάκια που σιγά –σιγά ξεκλέβει. Και ήρθε η μέρα που η ψυχή ορθώθηκε.12 Δεκεμβρίου 1990. Ανήμερα του Αγίου Σπυρίδωνα, στο ξωκλήσι της Παναγίας κάνει κρυφά τον πρώτο του εσπερινό. Κι η γέρικη καρδιά ξεθάρρεψε.
Εκείνες τις μέρες ήταν που έφτασε στη ΣΦΕΒΑ το μήνυμα : «Δεν έχω άμφια ούτε σκεύη, όμως τα Χριστούγεννα θέλω να λειτουργήσω.»
Ανήμερα τα Χριστούγεννα, στη Δερβιτσάνη του Αργυροκάστρου, τα παλικάρια του χωριού έχουν αδειάσει και καθαρίσει την εκκλησία κι όλο το χωριό περιμένει με λαχτάρα την πρώτη Λειτουργία. Στέλνει στο δρόμο το γιό του ο παπα-Μιχάλης κι η αγωνία τον ζώνει γιατί η ώρα περνά και το ιερό φορτίο δεν έχει φανεί.
Πριν καλά-καλά αρχίσει η μεγάλη φυγή των αδελφών μας, δυο Σφεβίτες παίρνουν τον δρόμο της λευτεριάς ανάποδα και περνούν τα ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα όχι για να φύγουν, αλλά για να μπουν στη χώρα-φυλακή. Με τα άμφια και τα ιερά σκεύη λυμένα και ραμμένα κάτω απ’ τη φόδρα των χειμωνιάτικων μπουφάν, και την ελπίδα ακουμπισμένη στα χέρια του Θεού, περνούν τους αυστηρούς ελέγχους των Αλβανών και φτάνουν με καθυστέρηση στο κεφαλοχώρι της Δρόπολης.
Άρατε πύλας και εισελεύσεται ο Βασιλεύς της Δόξης.
Εκείνα τα Χριστούγεννα, μετά από 23 χρόνια , ο Χριστός γεννήθηκε ξανά στη μαρτυρική Βόρειο Ηπειρο.
Όσο για τον ηρωικό παπα Μιχάλη Ντάκο, ο Θεός του επεφύλαξε πολλές ακόμη λειτουργίες και χρόνια τόσα ώστε να βαπτίσει τα επί 23 χρόνια αβάπτιστα παιδιά της Δερβιτσάνης, αλλά και των γύρω χωριών, μέχρι την κοίμησή του, το 1998. ΜΑΡΤΙΝΙΑΝΗ - πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.