Έφυγαν από την Αμμόχωστο προσωρινά… και ακόμα περιμένουν. Μισό αιώνα μετά κρατάνε τα κλειδιά του σπιτιού τους – Χάθηκε η ελπίδα της επιστρο...
Έφυγαν από την Αμμόχωστο προσωρινά… και ακόμα περιμένουν. Μισό αιώνα μετά κρατάνε τα κλειδιά του σπιτιού τους – Χάθηκε η ελπίδα της επιστροφής με την πάροδο του χρόνου αλλά οι μνήμες ζωντανές για πάντα – Ο Αντρέας Παπανικολάου 12 ετών τότε, εξιστορεί τα όσα βίωσε τον Αύγουστο του 1974 κατά την 2η εισβολή των Τούρκων
Της Μικαέλας Κουλλέ
Τις μαύρες εκείνες ημέρες του 1974 όταν ο Αττίλας εισέβαλε στην Κύπρο κι έφερε τον όλεθρο και την καταστροφή, status quo που υφίσταται μέχρι και σήμερα με την παράνομη τουρκική κατοχή των εδαφών μας, θυμάται μιλώντας στη Cyprus Times ο Αμμοχωστιανός Αντρέας Παπανικολάου.
Ο κ.Αντρέας 12 ετών τότε, άφησε τα παιδικά του όνειρα φυλαγμένα καλά στο σπίτι τους στην Αμμόχωστο. Μαζί με τους γονείς και τα αδέλφια του έφυγαν άρον-άρον στη δεύτερη εισβολή για να γλιτώσουν από τη μανία των κατακτητών.
Φύγαμε με τα ρούχα που φορούσαμε για να γλιτώσουμε… μόνο τα κλειδιά του σπιτιού μας πήρε η μάνα μου, κλειδώσαμε την πόρτα και εγκαταλείψαμε, γιατί θα επιστρέφαμε. Έτσι πιστεύαμε, ότι σε λίγες μέρες θα γυρίσουμε ξανά στην αγαπημένη μας πόλη, στο σπίτι μας, λέει ο κ.Αντρέας συγκινημένος.
Τα κλειδιά του σπιτιού τους στην περίκλειστη πόλη της Αμμοχώστου, κρατάει καλά φυλαγμένα η κ.Κασάνδρα Παπανικολάου 82 ετών σήμερα. Σχεδόν μισό αιώνα μετά άρχισε να χάνει την πίστη της για επιστροφή, τα κλειδιά όμως εκεί, με σημείωση. «Κλειδιά Βαρωσιού».
Όπως εξιστορεί ο κ.Αντρέας η μητέρα του, τότε 33 ετών, ο ίδιος 12 και τα αδέλφια του 10 και 8 ετών κατευθύνθηκαν αρχικά προς την Δεκέλεια αφού η πόλη βομβαρδιζόταν κι έγινε εκκένωση.
«Δύο βράδια κοιμόμασταν στο αυτοκίνητο πριν μας φέρουν ακόμη τα αντίσκηνα… Μετά πήγαμε στο Φρέναρος, κοιμούνταν στα πάτωμα οι γονείς, στο ίδιο σπίτι πρόσφυγες και άλλες οικογένειας βρήκαν προσωρινό καταφύγιο εκεί.
Δε θα ξεχάσω όταν ακούγαμε τα αεροπλάνα να βομβαρδίζουν και να περνάνε από πάνω μας με ένα διαπεραστικό ήχο… Παιδάκια τότε, τρέχαμε κάτω από τα κρεβάτια να προστατευτούμε.
Στο δίπλα δωμάτιο μία γυναίκα έγκυος, έκλαιγε. Ακούγαμε τις φωνές… γέννησε εκείνο το βράδυ εκεί στο σπίτι. Συγκλονισμένοι εμείς, οι γονείς μας μεγαλύτεροι θυμούνται περισσότερα πράγματα. Είχαν και περισσότερες ελπίδες ότι θα επιστρέψουμε σπίτι μας. Κάθε φορά που γίνονταν συνομιλίες για το Κυπριακό, πίστευαν ότι θα επιστρέψουμε… έλεγαν τώρα θα πάμε πίσω. Τώρα πλέον χάθηκε η ελπίδα.
Στο σπίτι μας ακόμη και όταν άνοιξαν τα οδοφράγματα δε καταφέραμε ποτέ να πάμε γιατί είναι στην περίκλειστη πόλη, πήγα μόνο εκεί στις λεωφόρους Κέννετυ και Δημοκρατίας που θυμόμουν αμυδρά. Φρόντισα να πάω με φίλους που θυμούνταν περισσότερα, όπως φύγαμε όλα έτσι έμειναν τα κτίρια και οι δρόμοι.
Οι μέρες του πολέμου συγκλονιστικές, είναι για πάντα χαραγμένες στη μνήμη μας και θα μας ακολουθούν μέχρι να φύγουμε από αυτό τον κόσμο» λέει ο κ.Αντρέας. cyprustimes.com
Της Μικαέλας Κουλλέ
Ο κ.Αντρέας 12 ετών τότε, άφησε τα παιδικά του όνειρα φυλαγμένα καλά στο σπίτι τους στην Αμμόχωστο. Μαζί με τους γονείς και τα αδέλφια του έφυγαν άρον-άρον στη δεύτερη εισβολή για να γλιτώσουν από τη μανία των κατακτητών.
Φύγαμε με τα ρούχα που φορούσαμε για να γλιτώσουμε… μόνο τα κλειδιά του σπιτιού μας πήρε η μάνα μου, κλειδώσαμε την πόρτα και εγκαταλείψαμε, γιατί θα επιστρέφαμε. Έτσι πιστεύαμε, ότι σε λίγες μέρες θα γυρίσουμε ξανά στην αγαπημένη μας πόλη, στο σπίτι μας, λέει ο κ.Αντρέας συγκινημένος.
Τα κλειδιά του σπιτιού τους στην περίκλειστη πόλη της Αμμοχώστου, κρατάει καλά φυλαγμένα η κ.Κασάνδρα Παπανικολάου 82 ετών σήμερα. Σχεδόν μισό αιώνα μετά άρχισε να χάνει την πίστη της για επιστροφή, τα κλειδιά όμως εκεί, με σημείωση. «Κλειδιά Βαρωσιού».
Όπως εξιστορεί ο κ.Αντρέας η μητέρα του, τότε 33 ετών, ο ίδιος 12 και τα αδέλφια του 10 και 8 ετών κατευθύνθηκαν αρχικά προς την Δεκέλεια αφού η πόλη βομβαρδιζόταν κι έγινε εκκένωση.
«Δύο βράδια κοιμόμασταν στο αυτοκίνητο πριν μας φέρουν ακόμη τα αντίσκηνα… Μετά πήγαμε στο Φρέναρος, κοιμούνταν στα πάτωμα οι γονείς, στο ίδιο σπίτι πρόσφυγες και άλλες οικογένειας βρήκαν προσωρινό καταφύγιο εκεί.
Δε θα ξεχάσω όταν ακούγαμε τα αεροπλάνα να βομβαρδίζουν και να περνάνε από πάνω μας με ένα διαπεραστικό ήχο… Παιδάκια τότε, τρέχαμε κάτω από τα κρεβάτια να προστατευτούμε.
Στο δίπλα δωμάτιο μία γυναίκα έγκυος, έκλαιγε. Ακούγαμε τις φωνές… γέννησε εκείνο το βράδυ εκεί στο σπίτι. Συγκλονισμένοι εμείς, οι γονείς μας μεγαλύτεροι θυμούνται περισσότερα πράγματα. Είχαν και περισσότερες ελπίδες ότι θα επιστρέψουμε σπίτι μας. Κάθε φορά που γίνονταν συνομιλίες για το Κυπριακό, πίστευαν ότι θα επιστρέψουμε… έλεγαν τώρα θα πάμε πίσω. Τώρα πλέον χάθηκε η ελπίδα.
Στο σπίτι μας ακόμη και όταν άνοιξαν τα οδοφράγματα δε καταφέραμε ποτέ να πάμε γιατί είναι στην περίκλειστη πόλη, πήγα μόνο εκεί στις λεωφόρους Κέννετυ και Δημοκρατίας που θυμόμουν αμυδρά. Φρόντισα να πάω με φίλους που θυμούνταν περισσότερα, όπως φύγαμε όλα έτσι έμειναν τα κτίρια και οι δρόμοι.
Οι μέρες του πολέμου συγκλονιστικές, είναι για πάντα χαραγμένες στη μνήμη μας και θα μας ακολουθούν μέχρι να φύγουμε από αυτό τον κόσμο» λέει ο κ.Αντρέας. cyprustimes.com
Δεν υπάρχουν σχόλια
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.