Γιατί ο Θεός στέλνει πνεύμα πλάνης στους αμαρτωλούς ανθρώπους; Ισχύει η φράση «μωραίνει Κύριος ον βούλεται απωλέσαι»;

Στην εποχή μας υπάρχουν κάποια γνωστά ρητά ή φράσεις που εμφανίζονται ως Βιβλικά. Σήμερα θα δούμε το πολύ γνωστό «μωραίνει Κύριος ον βού...

Στην εποχή μας υπάρχουν κάποια γνωστά ρητά ή φράσεις που εμφανίζονται ως Βιβλικά. Σήμερα θα δούμε το πολύ γνωστό «μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι»....Κύριος σκοπός μας, είναι να δούμε αυτά τα ρητά υπό το πρίσμα της Χριστιανικής διδασκαλίας όπως ο χαρακτήρας του ιστολογίου επιτάσσει. Ξεκινώντας να πούμε ότι το επίμαχο απόφθεγμα δεν υπάρχει πουθενά στην Αγία Γραφή, δεν το είπε ο Χριστός ή κάποιο άλλο πρόσωπο στην Βίβλο, επιπλέον θα έλεγε κανείς ότι είναι και αντιΒιβλικό εφόσον μεταφέρει το αρχαίο σκεπτικό περί μωρίας εκ θεού και απωλείας.








Έτσι βλέπουμε τον Αθηναγόρα τον Αθηναίο, 133-190 μ.Χ., να το αντιπαραθέτει με το Βιβλικό σκεπτικό λέγοντας «οι μεν αποτέμνουσι τα αιδοία οι περί την Ρέαν, οι δε εγκόπτουσιν ή εντέμνουσιν, οι περί την Άρτεμιν και η μεν εν Ταύροις φονεύσει τους ξένους εω γαρ τους ταις μαχαίραις και τοις αστραγάλοις αικιζομένους αυτούς λέγειν και όσα είδη δαιμόνων, ου γαρ θεού κινείν επί τα παρά φύσιν. Όταν δ’ ο δαίμων ανδρί πορσύνη κακά, τον νούν έβλαψεν πρώτον. Ο δε Θεός, τελείως αγαθός ων, αϊδίως αγαθοποιός εστίν». (Μ.P.G. 6,952) (Migne Patrologia Graeca).

Ο Αθηναγόρας την λέξη δαίμων την εφαρμόζει στους δαίμονες κατά το Βιβλικό «πάντες οἱ θεοὶ τῶν ἐθνῶν δαιμόνια». (Ψαλμός 95, 5).

Ο Θεός ούτε τρελαίνει κάποιον, ούτε βούλεται να απολέσει κάποιον, αφού ακόμη και όταν ένας απομακρύνεται από τον Θεό αυτός συνεχίζει να τον βοηθά όπως θα δούμε.
Στους αρχαίους χρόνους υπήρχε η αντίληψη ότι η άτη (=θόλωμα-τύφλωση του νου) είναι μια παράλογη παρόρμηση που αιτία της έχει την τύφλωση που στέλνεται από τους Θεούς.
Είναι το γνωστό σχήμα, «άτις → ύβρις → νέμεσις → τίσις». (*)
«ὅς τε καὶ ἄλκιμον ἄνδρα φοβεῖ καὶ ἀφείλετο νίκην ῥηϊδίως, ὅτε δ’ αὐτὸς ἐποτρύνῃσι μάχεσθαι· ὅς οἱ καὶ τότε θυμὸν ἐνὶ στήθεσσιν ἀνῆκεν». (Ιλιάδα).
«τὸ κακὸν δοκεῖν ποτ᾽ ἐσθλὸν τῷδ᾽ ἔμμεν’ ὅτῳ φρένας θεὸς ἄγει πρὸς ἄταν». (Αντιγόνη).

Στην Βίβλο βλέπουμε τον Θεό να απομακρύνεται μόνο μετά από επανειλημμένη και πεισματική άρνηση. Όμως ακόμη και σε αυτήν την περίπτωση λειτουργεί ως πατήρ και αποτρέπει την μεγαλύτερη "τίση" (=τιμωρία) για να χρησιμοποιήσουμε τον αρχαιοελληνικό όρο. Ακόμη και όταν απομακρύνεται ο Θεός παραμένει κοντά στο παιδί του ως πατήρ που είναι και συνεχίζει να βοηθάει τον άνθρωπο.

Παραμένει κοντά του πρώτον με το να συντηρεί τον αρνητή των εντολών, «τὸν ἥλιον αὐτοῦ ἀνατέλλει ἐπὶ πονηροὺς καὶ ἀγαθοὺς καὶ βρέχει ἐπὶ δικαίους καὶ ἀδίκους», δεύτερον με το να συγκρατεί τους δαίμονες από το να τον σκοτώσουν άμεσα (δηλαδή αυτοί οι ίδιοι) εξ αυτού του γεγονότος ο Ηρώδης, ο Ιούδας και οι λοιποί ανά τους αιώνες όμοιοι, όπως όταν κάποιος εντάσσεται σε μια συμμορία τα άλλα μέλη δεν διστάζουν καθόλου να τον σκοτώσουν ή να τον προδώσουν, έτσι και ο άνομος ο οποίος έχει προσχωρήσει στους δαίμονες, «εἰ γὰρ ὁ Θεὸς ἀγγέλων ἁμαρτησάντων οὐκ ἐφείσατο, ἀλλὰ σειραῖς ζόφου ταρταρώσας παρέδωκεν εἰς κρίσιν τηρουμένους», και τρίτον προσπαθεί να αποτρέψει την κόλαση του ή εφόσον υπάρξει κόλαση προσπαθεί να αποτρέψει μεγαλύτερη τιμωρία από τον αυτοπροορισμό σε αυτήν. Δηλαδή, εάν κάποιος τελικώς έρθει στην κατάσταση της κολάσεως, αυτή να είναι μικρότερου μεγέθους. Παράδειγμα του τελευταίου που είπαμε είναι το ότι ο Θεός σε δεδομένες στιγμές ομιλεί με κάποιες παραβολές, αποτροπή κολάσεως. Δεν είναι βέβαια οι παραβολές για αυτό τον λόγο, όμως ταυτόχρονα με τους άλλους σκοπούς που εξυπηρετεί η διδασκαλία με παραβολές, αυτές είναι και ενός είδους φιλανθρωπία και ευσπλαχνία εκ μέρους του Θεού σε κάποιους πονηρούς ακροατές οι οποίοι τώρα ακούν απλώς μια ιστορία η οποία όμως αργότεραμπορεί να τους ωφελήσει.




Το να προσπαθεί να αποτρέψει την κόλαση για έναν παντοδύναμο Θεό ίσως φαίνεται παράδοξο, αλλά λόγω της ελευθερίας ο Θεός δεν μπορεί να αναγκάσει και να καταστρέψει την βούληση, ο Θεός επίσης είναι ο Δημιουργός, έτσι αυτά τα δύο είναι και η αιτία της φρασεολογίας "παράδοση" από τον Θεό σε κάτι που βλέπουμε στην Βίβλο.

Στο πρώτο κεφάλαιο της προς Ρωμαίους επιστολής της οποίας χρόνος συγγραφής θεωρείται το 56 μ.Χ., βλέπουμε τον Θεό να "παραδίδει" ανθρώπους σε "αδόκιμο νου", η φράση έχει ως εξής: «διό καί παρέδωκεν αὐτοὺς ὁ Θεὸς εἰς ἀδόκιμον νοῦν».

Σε αυτό το λεχθέν της Γραφής έχουμε μια ομοιότητα με το ρητό «μωραίνει Κύριος ων βούλεται απωλέσαι». Σε αυτή την παράγραφο που βρίσκεται η φράση βλέπουμε καθαρά και την έννοια της παράδοσης, της τύφλωσης, της σκλήρυνσης, από τον Θεό.
Η έννοια των λόγων της Γραφής είναι ότι οι άνθρωποι δεν θέλουν να ακολουθήσουν τις εντολές του Θεού, τον αποδιώχνουν πεισματικά και αυτός τους παραδίδει όπως του ζήτησαν σε αυτό που θέλουν, δηλαδή σε κάθε ασέβεια και αμαρτία.Η αντικατάσταση του Δία ή της τύχης με τον Κύριο, ενδεχομένως να βοηθήθηκε από το «παρέδωκεν αὐτοὺς ὁ Θεὸς εἰς ἀδόκιμον νοῦν». (**)

Ας δούμε όμως τι λέει ο Απόστολος σε αυτό το κομμάτι της προς Ρωμαίους επιστολής.

«Τους παράδωσε ο Θεός στις επιθυμίες των καρδιών τους και σε ακαθαρσίες ώστε να εξευτελίζονται τα σώματα τους από αυτούς τους ίδιους. Αυτοί αντάλλαξαν και αντικατέστησαν την αλήθεια του Θεού με το ψεύδος, λάτρεψαν την άλογη κτίση αντί τον Δημιουργό. Και για αυτό ο Θεός τους παρέδωσε σε εξευτελιστικά πάθη, γιατί οι γυναίκες τους αλλάξαν την φυσική χρήση του φύλλου τους και εκτράπηκαν σε ακατονόμαστες πράξεις.

Παρομοίως και οι άντρες άφησαν την φυσική σχέση με την γυναίκα και έπεσαν σε ορέξεις μεταξύ τους, ώστε οι άνδρες σε άνδρες να κάνουν εξευτελιστικές πράξεις και έτσι λαμβάνουν τον μισθό που τους πρέπει για την πλάνη τους από τον ίδιο τον εαυτό τους.

Καθώς δεν έκριναν καλά και δεν θέλησαν να κατέχουν την αληθή και σοφή γνώση παραχώρησε ο Θεός να παραδοθούν σε μυαλό ανίκανο να διακρίνει το σωστό με αποτέλεσμα να διαπράττουν αυτά τα απρεπή και επαίσχυντα, έτσι γέμισαν από κάθε αδικία, πορνεία, πονηριά, πλεονεξία, κακία, γέμισαν από φθόνο, φόνο, φιλονικίες, δολιότητες και κάθε κακό. Έγιναν κατήγοροι θρασείς, συκοφάντες, γεμάτοι μίσος για τον Θεό, υβριστές, φαντασμένοι, κομπαστές, επιδειξιομανείς, εφευρέτες κακών, ασεβείς εναντίων των γονέων, ασύνετοι, καταπατητές των λόγων τους, άσπλαχνοι, αδιάλλακτοι, ανάλγητοι. Αυτοί μολονότι ξέρουν ότι αυτά δεν τα θέλει ο Θεός όχι μόνο τα πράττουν οι ίδιοι αλλά επιδοκιμάζουν και τους άλλους που τα πράττουν».




Το αρχαίο κείμενο έχει ως εξής :

«Διὸ καὶ παρέδωκεν αὐτοὺς ὁ Θεὸς ἐν ταῖς ἐπιθυμίαις τῶν καρδιῶν αὐτῶν εἰς ἀκαθαρσίαν τοῦ ἀτιμάζεσθαι τὰ σώματα αὐτῶν ἐν αὐτοῖς, οἵτινες μετήλλαξαν τὴν ἀλήθειαν τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ ψεύδει, καὶ ἐσεβάσθησαν καὶ ἐλάτρευσαν τῇ κτίσει παρὰ τὸν κτίσαντα, ὅς ἐστιν εὐλογητὸς εἰς τοὺς αἰῶνας· ἀμήν. Διὰ τοῦτο παρέδωκεν αὐτοὺς ὁ Θεὸς εἰς πάθη ἀτιμίας. αἵ τε γὰρ θήλειαι αὐτῶν μετήλλαξαν τὴν φυσικὴν χρῆσιν εἰς τὴν παρὰ φύσιν, ὁμοίως δὲ καὶ οἱ ἄρσενες ἀφέντες τὴν φυσικὴν χρῆσιν τῆς θηλείας ἐξεκαύθησαν ἐν τῇ ὀρέξει αὐτῶν εἰς ἀλλήλους, ἄρσενες ἐν ἄρσεσι τὴν ἀσχημοσύνην κατεργαζόμενοι καὶ τὴν ἀντιμισθίαν ἣν ἔδει τῆς πλάνης αὐτῶν ἐν ἑαυτοῖς ἀπολαμβάνοντες. Καὶ καθὼς οὐκ ἐδοκίμασαν τὸν Θεὸν ἔχειν ἐν ἐπιγνώσει, παρέδωκεν αὐτοὺς ὁ Θεὸς εἰς ἀδόκιμον νοῦν, ποιεῖν τὰ μὴ καθήκοντα, πεπληρωμένους πάσῃ ἀδικίᾳ, πορνείᾳ πονηρίᾳ πλεονεξίᾳ κακίᾳ, μεστοὺς φθόνου φόνου ἔριδος δόλου κακοηθείας,ψιθυριστάς, καταλάλους, θεοστυγεῖς, ὑβριστάς, ὑπερηφάνους, ἀλαζόνας, ἐφευρέτας κακῶν, γονεῦσιν ἀπειθεῖς, ἀσυνέτους, ἀσυνθέτους, ἀστόργους, ἀσπόνδους, ἀνελεήμονας· οἵτινες τὸ δικαίωμα τοῦ Θεοῦ ἐπιγνόντες, ὅτι οἱ τὰ τοιαῦτα πράσσοντες ἄξιοι θανάτου εἰσίν, οὐ μόνον αὐτὰ ποιοῦσιν, ἀλλὰ καὶ συνευδοκοῦσι τοῖς πράσσουσι».

Εδώ έχουμε την απομάκρυνση του ανθρώπου από τον Θεό και επειδή ο Θεός είναι ο Δημιουργός πατήρ και κυβερνήτης των όλων έχουμε την έκφραση παραδίδει.
Δηλαδή ο Θεός εφόσον ο υιός θέλει να απομακρυνθεί τον αφήνει να το πράξει. Επειδή όμως η αμαρτία είναι τρέλα, όπως βλέπουμε και στην παραβολή του ασώτου υιού ή του άδικου οικονόμου, ο άνθρωπος που έχει εγκαταλείψει τον Θεό νομίζει ότι πράττει σωστά αλλά στην πραγματικότητα ενεργεί κατά του συμφέροντός του και ποιεί τα μη καθήκοντα.

Και ο άσωτος υιός και ο άδικος οικονόμος ενώ νομίζουν ότι κάνουν το σωστό για τους εαυτούς τους στην πραγματικότητα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο και αντί να προοδεύσουν, περιέρχονται από τις επιλογές τους στην χείριστη κατάσταση. Ο ένας καταντά από πλούσιος, λιμοκτονών χοιροβοσκός και ο άλλος από οικονόμος ενός πάμπλουτου, στην οριστική απόλυση και τον πλήρη εξευτελισμό.

Βλέπουμε λοιπόν ότι η παράδοση εκ Θεού είναι εξ αιτίας της πεισματικής αρνήσεως. Το ίδιο συμβαίνει και για την φράση "σκλήρυνση της καρδιάς από τον Θεό" που συναντούμε στην Έξοδο, «εσκλήρυνε δε Κύριος την καρδίαν Φαραώ» ή για την φράση "έκλεισε ο Θεός τα μάτια τους", «καὶ καμμύσει τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτῶν» που συναντούμε σε διάφορα μέρη στην Βίβλο. Είναι πολλά τα χωρία της Γραφής που ομιλούν για την απομάκρυνση του Θεού από τον αμαρτωλό που πεισματικά αρνείται όχι μόνο τον Θεό αλλά αρνείται να έχει ακόμη και την στοιχειώδη καλοσύνη προς τον συνάνθρωπο, ας θυμηθούμε τις εντολές, «ου κλέψεις, ου ψευδομαρτυρήσεις, ου φονεύσεις» και λοιπά. Έτσι εφόσον ο αμαρτωλός αντιστρατεύεται ακόμη και την στοιχειώδη ανθρωπιά, έχει απομακρυνθεί μόνος από τον Θεό και ως εκ τούτου υπάρχουν φορές που αυτός τον εγκαταλείπει.




Θα πούμε ένα απλό παράδειγμα ώστε να γίνει ακόμη πιο κατανοητό το "σκλήρυνε ο Θεός την καρδιά".

Έχουμε έναν κλέπτη και κάποιος πνευματικός πατήρ τον συμβουλεύει να σταματήσει τις κλοπές, αυτός όμως δεν το πράττει. Ο γέρων τον συμβουλεύει ξανά αλλά σε δύο τρεις φορές αυτός όχι μόνο δεν σταματάει τις κλοπές αλλά τώρα θα επιτεθεί και σε εμάς και μάλιστα αυτήν την φορά χωρίς η αιτία να είναι κλοπή, έγινε σκληρότερος. Τα λόγια του πατρός, "έχουν σκληρύνει την καρδιά" του κλέπτη, τα λόγια του "τύφλωσαν τα μάτια" του κλέπτη. Εσκλήρυνε δε ο πατήρ την καρδίαν κλέπτου, εσκλήρυνε δε Κύριος την καρδίαν Φαραώ.

Η ἂτη δηλαδή προέρχεται από τον ίδιο τον άνθρωπο όχι από τον Θεό.

Έχουμε λοιπόν σε όλη την Βίβλο «τα μάτια που δεν βλέπουν και τα αυτιά που δεν ακούν» ως την αιτία απομακρύνσεως του Θεού από τον ήδη τυφλό και κωφό και μωρό ο οποίος παραδίδεται όπως ζήτησε στον "αδόκιμον νουν" του και στην σκληρή καρδιά του.
Έτσι βασιζόμενος στον αδόκιμον νουν του και όντας τυφλός και μωρός όχι μόνο βαδίζει προς τον γκρεμό, αλλά όταν βαδίζει προς αυτόν νομίζει ότι προχωρά προς ανθισμένη πεδιάδα.

Όλοι γνωρίζουμε ότι ο Φαραώ αρνήθηκε με πείσμα τα Θεϊκά σημεία έτσι είναι πασιφανές ότι δεν έχουμε τον Θεό να σκληραίνει αυτόν ή την καρδιά του. Μετά την επίμονη και πεισματική άρνηση, ο Θεός αποσύρει την φώτιση του και ο Φαραώ αφήνεται να σκληρυνθεί, «ἐσκλήρυνε δὲ Κύριος τὴν καρδίαν Φαραώ, καὶ οὐκ εἰσήκουσεν αὐτῶν, καθὰ συνέταξε Κύριος».

Όπως αναφέρθηκε έχουμε σε όλη την Βίβλο "τα μάτια που δεν βλέπουν και τα αυτιά που δεν ακούν" ας τα δούμε λοιπόν.

Στον Ησαΐα διαβάζουμε:

«Καὶ εἶπε· πορεύθητι καὶ εἰπὸν τῷ λαῷ τούτῳ· ἀκοῇ ἀκούσετε καὶ οὐ μὴ συνῆτε καὶ βλέποντες βλέψετε καὶ οὐ μὴ ἴδητε· ἐπαχύνθη γὰρ ἡ καρδία τοῦ λαοῦ τούτου, καὶ τοῖς ὠσὶν αὐτῶν βαρέως ἤκουσαν καὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτῶν ἐκάμμυσαν μήποτε ἴδωσι τοῖς ὀφθαλμοῖς καὶ τοῖς ὠσὶν ἀκούσωσι καὶ τῇ καρδίᾳ συνῶσι, καὶ ἐπιστρέψωσι, καὶ ἰάσομαι αὐτούς». (Ησ. 6,9)

Και πιο κάτω ξανά στον Ησαΐα:

«Ἐκλύθητε καὶ ἔκστητε καὶ κραιπαλήσατε οὐκ ἀπὸ σίκερα οὐδὲ ἀπὸ οἴνου· ὅτι πεπότικεν ὑμᾶς Κύριος πνεύματι κατανύξεως καὶ καμμύσει τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτῶν καὶ τῶν προφητῶν αὐτῶν καὶ τῶν ἀρχόντων αὐτῶν, οἱ ὁρῶντες τὰ κρυπτά». (Ησ. 29,9-10)

Παραλύσατε από φόβο (οι εχθροί της Ιερουσαλήμ) περιπαίσατε σε σύγχυση, καταντήσατε σε κραιπάλη και μέθη όχι από οινοπνευματώδη ποτά ούτε από το κρασί. Ο Κύριος σας πότισε πνεύμα νάρκης και ηθικής αναισθησίας. Έκλεισε τα μάτια σας, τα μάτια και αυτών ακόμη των προφητών σας και των αρχόντων σας οι οποίοι καθήκον και αποστολή έχουν να βλέπουν τα κρυπτά και απόρρητα του Θεού.




Και εννοεί ότι έπεσαν σε ηθική αναισθησία από τον σκοτισμό της αμαρτίας και ο Θεός παραχώρησε και επέτρεψε να κλείσουν τα πνευματικά μάτια τους, έτσι κατάντησαν τυφλοί. Ο Θεός φυσικά δεν στέλνει τύφλωση αλλά ενδιαφέρεται για τον άνθρωπο και θέλει την τήρηση των εντολών χωρίς υποκρισία γιατί ενώ στους στίχους 9 και 10 βλέπουμε αυτά τα λόγια που είπαμε, μετά στον στίχο 13 λέει «ἐγγίζει μοι ὁ λαὸς οὗτος ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ καὶ ἐν τοῖς χείλεσιν αὐτῶν τιμῶσί με, ἡ δὲ καρδία αὐτῶν πόῤῥω ἀπέχει ἀπ᾿ ἐμοῦ· μάτην δὲ σέβονταί με διδάσκοντες ἐντάλματα ἀνθρώπων καὶ διδασκαλίας». (Ησ. 29,13).

Δηλαδή είπε ο Κύριος, ο λαός αυτός με πλησιάζει μόνο με τα λόγια του στόματός του, με τιμά μόνο με τα χείλια του, η καρδιά τους όμως απέχει πολύ από εμένα. Ανώφελα με σέβονται διότι εγκαταλείπουν την αλήθεια και διδάσκουν διδασκαλίες και εντολές ανθρώπων.
Δηλαδή εδώ έχουμε την ευσέβεια να περιορίζεται σε υποκριτικά λόγια, δεν θέλουν τον Θεό, οι προσευχές τους είναι υποκριτικές και για το θεαθήναι, αυτοί διδάσκουν τα δικά τους και στην πραγματικότητα εάν τους ρωτούσαν θα έλεγαν ότι θα ήταν καλύτερα, όλα αυτά που είπε ο Θεός, μα και ο ίδιος, να μην υπήρχαν. Έτσι ο Θεός απομακρύνεται και ενώ τώρα αυτοί νομίζουν ότι πράττουν σωστά στην πραγματικότητα κάνουν λάθος και το αποτέλεσμα είναι να επέρχεται ηθική κατάπτωση, πνευματική τύφλωση, αιχμαλωσία πνευματική αλλά και αιχμαλωσία σωματική σε εχθρούς όπως θα δούμε.

Για τον στίχο ο Κύριλλος Αλεξανδρείας (378-444) παρατηρεί, «ου γαρ έτι κλήρος κεχρημάτικεν αυτώ, μερίς δε γέγονεν αλωπέκων, και δέδοται τω Σατανά, και τοις ακαθάρτοις πνεύμασιν εις τροφήν, μετετέθη και από γε του φρονείν ορθώς εις αδόκιμον νουν, εκ δόξης εις ατιμίαν, εξ ισχύος εις ασθένειαν, εκ του είναι σοφός εις εσχάτην αβελτηρίαν». (P.G. 70, 657)

Στον Ιερεμία διαβάζουμε

«ἀκούσατε δὴ ταῦτα, λαὸς μωρὸς καὶ ἀκάρδιος, ὀφθαλμοὶ αὐτοῖς καὶ οὐ βλέπουσιν, ὦτα αὐτοῖς καὶ οὐκ ἀκούουσι». (Ιερ. 5,21) Ακούστε λοιπόν αυτά, λαός μωρός και άκαρδος. Υπάρχουν σε αυτούς οφθαλμοί και δεν βλέπουν υπάρχουν αυτιά και δεν ακούν.

Στον Ιεζεκιήλ βλέπουμε να ομιλεί ο Κύριος,
«Καὶ ἐγένετο λόγος Κυρίου πρός με λέγων· υἱὲ ἀνθρώπου, ἐν μέσῳ τῶν ἀδικιῶν αὐτῶν σὺ κατοικεῖς, οἵ ἔχουσιν ὀφθαλμοὺς τοῦ βλέπειν καὶ οὐ βλέπουσι καὶ ὦτα ἔχουσι τοῦ ἀκούειν καὶ οὐκ ἀκούουσι, διότι οἶκος παραπικραίνων ἐστί καὶ σύ, υἱὲ ἀνθρώπου, ποίησον σεαυτῷ σκεύη αἰχμαλωσίας ἡμέρας ἐνώπιον αὐτῶν καὶ αἰχμαλωτευθήσῃ ἐκ τοῦ τόπου σου εἰς ἕτερον τόπον ἐνώπιον αὐτῶν, ὅπως ἴδωσι, διότι οἶκος παραπικραίνων ἐστί». (Ιεζ. 12,1-3)
Δηλαδή, ο Κύριος μίλησε προς εμένα και μου είπε. Υιέ ανθρώπου κατοικείς μεταξύ παρανόμων και ασεβών οι οποίοι ενώ έχουν μάτια για να βλέπουν δεν βλέπουν και ενώ έχουν αυτιά για να ακούν δεν ακούν, είναι λαός ο οποίος παραπικραίνει και εξοργίζει εμένα τον Κύριο. Εσύ ετοίμασε αποσκευές μπροστά τους κατά το διάστημα της ημέρας και σαν αιχμάλωτος πήγαινε από το ένα μέρος στο άλλο μπροστά τους ώστε να δουν και να εννοήσουν ότι τους περιμένει αιχμαλωσία εξ αιτίας των αμαρτιών τους, επειδή αυτός είναι λαός ο οποίος παραπικραίνει και εξοργίζει εμένα τον Κύριο.

Ο Θεός πως θα μπορούσε να βοηθήσει παρεκτός και εάν αυτοί μετανοούσαν; Να γίνει συνεργός και να ευνοεί την ανομία δεν μπορεί, αλλά όμως βλέπουμε ότι προσπαθεί ακόμη και την τελευταία στιγμή να τους δείξει ότι επέρχεται αιχμαλωσία μήπως αυτοί μετανοήσουν και ζητήσουν την βοήθεια του ώστε να μην επέλθει η καταστροφή.


Περνάμε τώρα στην Καινή Διαθήκη:

«Καὶ ἔλεγεν αὐτοῖς· ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω.Ὅτε δὲ ἐγένετο κατὰ μόνας, ἠρώτησαν αὐτὸν οἱ περὶ αὐτὸν σὺν τοῖς δώδεκα τὴν παραβολήν καὶ ἔλεγεν αὐτοῖς· ὑμῖν δέδοται γνῶναι τὰ μυστήρια τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ· ἐκείνοις δὲ τοῖς ἔξω ἐν παραβολαῖς τὰ πάντα γίνεται, ἵνα βλέποντες βλέπωσι καὶ μὴ ἴδωσι, καὶ ἀκούοντες ἀκούωσι καὶ μὴ συνιῶσι, μήποτε ἐπιστρέψωσι καὶ ἀφεθῇ αὐτοῖς τὰ ἁμαρτήματα». (Μαρκ. 4, 9-12)
Δηλαδή, έλεγε σε αυτούς εκείνος που έχει αυτιά να ακούει, ας ακούει, δηλαδή εκείνος που έχει αγαθή διάθεση ας ακούσει και ας διδαχθεί. Όταν αναχώρησε ο λαός και έμεινε μόνος ο Χριστός τον ρώτησαν οι γύρω από αυτόν μαζί με τους δώδεκα μαθητές για το νόημα της παραβολής. Και ο Χριστός τους είπε, σε σας για την καλή σας διάθεση, εδόθη από τον Θεό η σοφία και η δύναμη να γνωρίσετε τις μυστηριώδεις αλήθειες του Θεού. Σε εκείνους που δεν έχουν την καλή διάθεση όλες οι αλήθειες προσφέρονται με παραβολές. Για αυτό τους διδάσκω με παραβολές, για να βλέπουν μεν με τα μάτια του σώματος, να μην μπορούν όμως να δουν βαθύτερα με τα μάτια της ψυχής. Και να ακούσουν καλά με τα σωματικά τους αυτιά, αλλά να μη μπορούν να εννοήσουν, μήπως τυχόν και επιστρέψουν κάποτε με μετάνοια στον Θεό και τους συγχωρεθούν τα αμαρτήματα τους.

Εδώ το νόημα φυσικά δεν είναι ότι ο Χριστός τους τύφλωνε, γιατί μπορούμε εύκολα να δούμε στην Γραφή ότι ο Χριστός ξεκίνησε την διδασκαλία του με εντελώς ευθύ λόγο και χωρίς καμία παραβολή, αλλά και αργότερα συνέχιζε και μιλούσε με ευθύ λόγο, ενώ μερικές μόνο παραβολές εισήγαγε στην διδασκαλία του. Επίσης διετέλεσε και θαύματα που ήταν πέραν πάσης αμφιβολίας ώστε με αυτά να βεβαιωθούν οι ακροατές για του λόγου το αληθές. Δηλαδή όχι μόνο ήταν κατανοητά αυτά που έλεγε ο Χριστός αλλά και τα θαύματα λειτουργούσαν ως εχέγγυο των λεγομένων.

Οι τυφλοί και κωφοί πνευματικώς Φαρισαίοι καταλαβαίνουν πολύ καλά τι λέει ο Χριστός αλλά δυσανασχετούν, τα θαύματα δεν τα αρνούνται παρά τα διαστρέφουν, άρα η αιτία της τυφλώσεως είναι ο εαυτός τους. Τα θαύματα του Ιησού όχι μόνο ήταν πάμπολλα ποσοτικώς αλλά θεράπευαν χωρίς καμία αποτυχία ευρύτατο φάσμα ασθενών. Εάν ο Ιησούς θεράπευε αυτούς που με κάποια παραίνεση, υποβολή, και τα όμοια θα μπορούσαν να γίνουν καλά, το ποσοστό των θεραπευμένων θα ήταν τόσο μικρό που δεν θα μπορούσε να αναδείξει τον Ιησού στα μάτια των δύσπιστων ακροατών.

Από τα δύο αυτά γεγονότα που είπαμε φαίνεται καθαρά ότι το νόημα της περικοπής δεν είναι ότι τους τύφλωνε ο Χριστός και δεν έβλεπαν, διότι και κατανοητά δίδασκε και με πολλά θαύματα επιβεβαίωνε την διδασκαλία, αλλά το θέμα είναι ότι υπήρχε σε αυτούς η σκλήρυνση της καρδιάς, η αδιαφορία να γνωρίσουν την αλήθεια και το μίσος τους εναντίον του Κυρίου. Εάν δεν υπήρχαν αυτά θα ήταν σε θέση να εννοούν όσα άκουγαν, αλλά και όσα δεν μπορούσαν να εννοήσουν θα τους τα απεκάλυπτε ο Θεός.

Τρανή απόδειξη είναι το γεγονός ότι ενώ ένας ασθενής συνάνθρωπος τους θεραπεύεται το Σάββατο, οι πνευματικώς τυφλοί όχι μόνο αδιαφορούν εντελώς για τον συνάνθρωπο τους που έγινε καλά, αλλά κατακρίνουν τον Χριστό επειδή έκανε θαύμα το Σάββατο που ήταν αργία !

Ενώ ο έχων μάτια που βλέπουν έβλεπε και το αόρατο, οι έχοντες μάτια που δεν βλέπουν ούτε το ορατό δεν μπορούν να δουν. Δηλαδή, βλέποντας την θεραπεία ο αγνός τη καρδία έβλεπε στον Χριστό τον Παντοδύναμο Θεό, πράγμα αόρατο εφόσον ο Χριστός ήταν μπροστά τους ως ένας απλός άνθρωπος, οι Φαρισαίοι όμως ενώ έχουν μάτια και βλέπουν την θεραπεία στην πραγματικότητα όχι μόνο δεν μπορούν να δουν το αόρατο αλλά ούτε το ορατό, την θεραπεία, δεν βλέπουν.

Στον Ματθαίο βλέπουμε το ίδιο περιστατικό:

«Καὶ προσελθόντες οἱ μαθηταὶ εἶπον αὐτῷ· διατί ἐν παραβολαῖς λαλεῖς αὐτοῖς; ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν αὐτοῖς· ὅτι ὑμῖν δέδοται γνῶναι τὰ μυστήρια τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν, ἐκείνοις δὲ οὐ δέδοται. ὅστις γὰρ ἔχει, δοθήσεται αὐτῷ καὶ περισσευθήσεται· ὅστις δὲ οὐκ ἔχει, καὶ ὃ ἔχει ἀρθήσεται ἀπ᾿ αὐτοῦ διὰ τοῦτο ἐν παραβολαῖς αὐτοῖς λαλῶ, ἵνα βλέποντες μὴ βλέπωσι καὶ ἀκούοντες μὴ ἀκούωσι μηδὲ συνῶσι, μήποτε ἐπιστρέψωσι· καὶ τότε πληρωθήσεται αὐτοῖς ἡ προφητεία Ἡσαΐου ἡ λέγουσα· ἀκοῇ ἀκούσετε καὶ οὐ μὴ συνῆτε, καὶ βλέποντες βλέψετε καὶ οὐ μὴ ἴδητε· ἐπαχύνθη γὰρ ἡ καρδία τοῦ λαοῦ τούτου, καὶ τοῖς ὠσὶ βαρέως ἤκουσαν, καὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτῶν ἐκάμμυσαν, μήποτε ἴδωσι τοῖς ὀφθαλμοῖς καὶ τοῖς ὠσὶν ἀκούσωσι καὶ τῇ καρδίᾳ συνῶσι καὶ ἐπιστρέψωσι, καὶ ἰάσομαι αὐτούς».

Στον Λουκά:

«Ἐπηρώτων δὲ αὐτὸν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ λέγοντες· τίς εἴη ἡ παραβολὴ αὕτη; ὁ δὲ εἶπεν· ὑμῖν δέδοται γνῶναι τὰ μυστήρια τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, τοῖς δὲ λοιποῖς ἐν παραβολαῖς, ἵνα βλέποντες μὴ βλέπωσι καὶ ἀκούοντες μὴ συνιῶσιν. Τοσαῦτα δὲ αὐτοῦ σημεῖα πεποιηκότος ἔμπροσθεν αὐτῶν οὐκ ἐπίστευον εἰς αὐτόν, ἵνα ὁ λόγος Ἡσαΐου τοῦ προφήτου πληρωθῇ ὃν εἶπε· Κύριε, τίς ἐπίστευσε τῇ ἀκοῇ ἡμῶν; καὶ ὁ βραχίων Κυρίου τίνι ἀπεκαλύφθη; διὰ τοῦτο οὐκ ἠδύναντο πιστεύειν, ὅτι πάλιν εἶπεν Ἡσαΐας·».

Στον Ιωάννη βλέπουμε ξανά τους κλειστούς οφθαλμούς και τα κλειστά αυτιά:

«ἕως τὸ φῶς ἔχετε, πιστεύετε εἰς τὸ φῶς, ἵνα υἱοὶ φωτὸς γένησθε. Ταῦτα ἐλάλησεν ὁ Ἰησοῦς, καὶ ἀπελθὼν ἐκρύβη ἀπ᾿ αὐτῶν. Τοσαῦτα δὲ αὐτοῦ σημεῖα πεποιηκότος ἔμπροσθεν αὐτῶν οὐκ ἐπίστευον εἰς αὐτόν, ἵνα ὁ λόγος Ἡσαΐου τοῦ προφήτου πληρωθῇ ὃν εἶπε· Κύριε, τίς ἐπίστευσε τῇ ἀκοῇ ἡμῶν; καὶ ὁ βραχίων Κυρίου τίνι ἀπεκαλύφθη; διὰ τοῦτο οὐκ ἠδύναντο πιστεύειν, ὅτι πάλιν εἶπεν Ἡσαΐας· τετύφλωκεν αὐτῶν τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ πεπώρωκεν αὐτῶν τὴν καρδίαν, ἵνα μὴ ἴδωσι τοῖς ὀφθαλμοῖς καὶ νοήσωσι τῇ καρδίᾳ καὶ ἐπιστραφῶσι, καὶ ἰάσομαι αὐτούς ταῦτα εἶπεν Ἡσαΐας ὅτε εἶδε τὴν δόξαν αὐτοῦ καὶ ἐλάλησε περὶ αὐτοῦ».

Δηλαδή, έως ότου έχετε μεταξύ σας το φως, πιστεύετε στο φως, για να γίνετε και σεις παιδιά του φωτός. Αυτά δίδαξε ο Ιησούς και βγήκε έξω από την Ιερουσαλήμ και έφυγε. Μολονότι είχε τόσα πολλά θαύματα είχε κάνει, δεν πίστευαν σε αυτόν για να πραγματοποιηθεί η προφητεία του Ησαΐα, που είχε πει Κύριε, ποιος πίστεψε στο δικό μας κήρυγμα και η δύναμη του Κυρίου σε ποιόν φανερώθηκε; Αλλά εξ αιτίας της σκληροκαρδίας τους δεν μπορούσαν να πιστέψουν και το είχε προφητεύσει ο Ησαΐας λέγοντας για την κακία τους παραχώρησε ο Θεός να τυφλωθούν τα μάτια της ψυχής τους και να σκληρυνθεί η καρδιά τους για να μην δουν με τα μάτια της ψυχής τα θαυμαστά έργα και να μη εννοήσουν και να γυρίσουν μετανιωμένοι σε εμένα για να τους θεραπεύσω.

Και στις Πράξεις έχουμε τον απόστολο Παύλο να τους μέμφεται γιατί παρά τις αποδείξεις απιστούσαν.

«Ταξάμενοι δὲ αὐτῶ ἡμέραν ἦκον πρὸς αὐτὸν εἰς τὴν ξενίαν πλείονες, οἷς ἐξετίθετο διαμαρτυρόμενος τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ πείθων τε αὐτοὺς τὰ περὶ τοῦ Ἰησοῦ ἀπό τε τοῦ νόμου Μωϋσέως καὶ τῶν προφητῶν ἀπὸ πρωΐ ἕως ἑσπέρας.καὶ οἱ μὲν ἐπείθοντο τοῖς λεγομένοις, οἱ δὲ ἠπίστουν. ἀσύμφωνοι δὲ ὄντες πρὸς ἀλλήλους ἀπελύοντο, εἰπόντος τοῦ Παύλου ῥῆμα ἕν, ὅτι καλῶς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ἐλάλησε διὰ Ἡσαΐου τοῦ προφήτου πρὸς τοὺς πατέρας ἡμῶνλέγον· πορεύθητι πρὸς τὸν λαὸν τοῦτον καὶ εἶπον· ἀκοῇ ἀκούσετε καὶ οὐ μὴ συνῆτε, καὶ βλέποντες βλέψετε καὶ οὐ μὴ ἴδητε, ἐπαχύνθη γὰρ ἡ καρδία τοῦ λαοῦ τούτου, καὶ τοῖς ὠσὶ βαρέως ἤκουσαν, καὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτῶν ἐκάμμυσαν, μήποτε ἴδωσι τοῖς ὀφθαλμοῖς καὶ τοῖς ὠσὶν ἀκούσωσι καὶ τῇ καρδίᾳ συνῶσι καὶ ἐπιστρέψωσι, καὶ ἰάσομαι αὐτούς γνωστὸν οὖν ἔστω ὑμῖν ὅτι τοῖς ἔθνεσιν ἀπεστάλη τοῦτο τὸ σωτήριον τοῦ Θεοῦ, αὐτοὶ καὶ ἀκούσονται». (Πράξεις 28, 23-28)

Δηλαδή αφού όρισαν σε αυτόν ημέρα συναντήσεως ήλθαν στο οίκημα. Σε αυτούς εξέθετε ο Παύλος τα περί του Χριστού και προσπαθούσε να πείσει αυτούς για την ζωήν και το έργο του Ιησού μιλώντας από το πρωί έως το βράδυ και έφερνε αποδείξεις από τον νόμο του Μωυσή και τους προφήτες.

Και άλλοι πίστευαν τα λεγόμενα του Παύλου άλλοι απιστούσαν. Επειδή διαφωνούσαν μεταξύ τους φύγανε και τους είπε ο Παύλος ένα τελευταίο λόγο, καλά είπε το Πνεύμα το Άγιο διαμέσου του προφήτη Ησαΐα προς τους προγόνους μας, πήγαινε στον λαόν αυτόν και πες θα ακούσετε αλλά δεν θα καταλάβετε και με τα ίδια σας τα μάτια θα δείτε, αλλά δεν θα βλέπετε την αλήθεια του Ευαγγελίου. Γιατί είναι σκληρή η καρδιά σας και τα αυτιά της ψυχής τους και τα μάτια τους έκλεισαν, ώστε να μην δουν και να μη ακούσουν και να μη καταλάβουν την αλήθεια του Ευαγγελίου και να επιστρέψουν σε εμένα μετανοημένοι και να τους θεραπεύσω. Αλλά ας ξέρετε ότι αφού εσείς δεν ακούσατε το κάλεσμα η σωτηρία στάλθηκε στους Εθνικούς. Αυτοί θα την ακούσουν και θα την δεχθούν με αγαθή διάθεση.

Και σε επόμενη παράγραφο από αυτή που βρίσκεται ο στίχος "παρέδωκε εις αδόκιμον νουν" στην προς Ρωμαίους διαβάζουμε τα εξής:«καθὼς γέγραπται· ἔδωκεν αὐτοῖς ὁ Θεὸς πνεῦμα κατανύξεως, ὀφθαλμοὺς τοῦ μὴ βλέπειν καὶ ὦτα τοῦ μὴ ἀκούειν, ἕως τῆς σήμερον ἡμέρας καὶ Δαυΐδ λέγει· γενηθήτω ἡ τράπεζα αὐτῶν εἰς παγίδα καὶ εἰς θήραν καὶ εἰς σκάνδαλον καὶ εἰς ἀνταπόδομα αὐτοῖς σκοτισθήτωσαν οἱ ὀφθαλμοὶ αὐτῶν τοῦ μὴ βλέπειν, καὶ τὸν νῶτον αὐτῶν διὰ παντὸς σύγκαμψον». (Ρωμαίους 11,8)

Άλλωστε έχει προφητευθεί από τον Ησαΐα που είπε παραχώρησε ο Θεός να τους καταλάβει πνεύμα νυσταγμού δηλαδή νάρκωση και αναισθησία πνευματική υπό την έννοια ότι τους έδωσε ο Θεός μάτια αλλά οι ίδιοι τα σκότισαν τους έδωσε αυτιά αλλά αυτοί τα έκλεισαν και ο Δαυίδ λέει το τραπέζι τους στο οποίο απολαμβάνουν με πνεύμα υλοφροσύνης τα φαγητά ας γίνει για αυτούς παγίδα δίχτυ και θηλιά που θα τους πιάσει, πρόσκομμα για να σκοντάψουν και να πέσουν και έτσι κατά λόγο δικαιοσύνης να τιμωρηθούν. Ας σκοτιστούν τα μάτια της ψυχής και του νου των για να μη βλέπουν, και ας λυγίσει η ράχη τους γιατί μένουν πάντοτε δούλοι κάτω από το βαρύ φορτίο της αμαρτίας.

Όπως είναι πασίγνωστο ο Χριστός ήταν εντελώς ακτήμονας, επιτέλεσε πολλά θαύματα ενώ όταν δίδασκε δεν απευθύνθηκε μόνο προς κάποιους υψηλά ιστάμενους ή μορφωμένους αλλά η διδαχή του απευθύνθηκε γενικώς προς τον άνθρωπο, εν τέλει όμως συκοφαντήθηκε και σταυρώθηκε. Πριν έρθει ο ίδιος είχε στείλει πολλούς προφήτες οι οποίοι κυνηγήθηκαν και θανατώθηκαν.

Όχι μόνο δεν στέλνει τύφλωση ο Χριστός αλλά λίγο πριν την Σταύρωση, ενώ δηλαδή πρόκειται να πεθάνει άδικα και με φρικτό θάνατο, ενδιαφέρεται ακόμη για αυτούς και με πόνο λέγει:
«Ἱερουσαλὴμ Ἱερουσαλήμ, ἡ ἀποκτέννουσα τοὺς προφήτας καὶ λιθοβολοῦσα τοὺς ἀπεσταλμένους πρὸς αὐτήν! ποσάκις ἠθέλησα ἐπισυναγαγεῖν τὰ τέκνα σου ὃν τρόπον ὄρνις ἐπισυνάγει τὰ νοσσία ἑαυτῆς ὑπὸ τὰς πτέρυγας, καὶ οὐκ ἠθελήσατε ἰδοὺ ἀφίεται ὑμῖν ὁ οἶκος ὑμῶν ἔρημος».
Πόσες φορές θέλησα, πόσες αναρίθμητες φορές προσπάθησα, αλλά στην στοργή μου αντιτάξατε σκληρότητα, δολοφονήσατε τους απεσταλμένους μου, όλες οι προσπάθειες μου συνάντησαν την σκληρή και ασυγκίνητη καρδιά σας, ορίστε λοιπόν αφήνεστε μόνοι σας όπως ζητάτε.

Και έρχεται η καταστροφή της Ιερουσαλήμ, για την οποία ο Χριστός ενώ πρόκειται να σταυρωθεί, με πόνο κλαίει για αυτήν διότι βλέπει την ανασκαφή εκ θεμελίων, τον απίστευτο εξανδραποδισμό και τους χιλιάδες θανάτους.

Είναι λοιπόν εντελώς ξεκάθαρη η έννοια των χωρίων που παραθέσαμε.

Τελειώνοντας θα δούμε από την Παλαιά Διαθήκη ένα περιστατικό στο οποίο ο Ναβουχοδονόσορας αρρωσταίνει από μια ψυχική ασθένεια.

Ο Ναβουχοδονόσορας ήταν Βαβυλώνιος βασιλιάς, έγινε ισχυρός το μεγαλείο του εκραταιώθη και έφτασε έως τον ουρανό και η κυριαρχία του έως εις τα πέρατα της γης, επί λέξει η Βίβλος λέει, «ὅτι ἐμεγαλύνθης καὶ ἴσχυσας καὶ ἡ μεγαλωσύνη σου ἐμεγαλύνθη καὶ ἔφθασεν εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἡ κυριεία σου εἰς τὰ πέρατα τῆς γῆς».

Όμως ο βασιλιάς αγνοεί τον Θεό και θεωρεί ότι αυτός είναι ο κυρίαρχος των πάντων και έρχεται η προειδοποίηση του Θεού σε ενύπνιο και η επεξήγηση μέσω του προφήτη Δανιήλ που του λέει ότι θα σε εκδιώξουν εκ μέσου των ανθρώπων, θα κατοικείς με τα αγρία θηρία, θα τρέφεσαι με χορτάρι ωσάν το βόδι, θα κοιμάσαι στο ύπαιθρο κάτω από την δρόσο του ουρανού και θα αλλάξουν επτά καιροί επάνω σε εσένα μέχρις ότου μάθεις και γνωρίσεις, ότι ο Ύψιστος κυριαρχεί επί της βασιλείας όλων των ανθρώπων και αυτός είναι εκείνος ο οποίος δίδει την βασιλείαν του κόσμου σε εκείνον που θέλει. Φρόντισε να εξαλείψεις τις αμαρτίας σου με ελεημοσύνες και τις αδικίας σου με έλεος και φιλανθρωπία προς τους φτωχούς. Ίσως θα φανεί έτσι μακρόθυμος ο Θεός για τα αμαρτήματά σου.
Ο βασιλιάς δεν αφήνει την υπερηφάνεια του κατά μέρος ενώ γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων του δικαιοσύνη φτωχούς και προφητεία και ένα χρόνο μετά λέει "αυτή δεν είναι η μεγάλη Βαβυλώνα, την οποίαν εγώ ανοικοδόμησα ως πρωτεύουσα του βασιλείου μου, με την μεγάλην μου ισχύ και δύναμη ώστε να διαλαλεί την μεγαλειότητα μου και την δόξα μου;" Αν και δεν είχε αφήσει τις αδικίες προφανώς είχε λίγο συγκρατηθεί λόγω της ερμηνείας αλλά τώρα είχε πια περάσει ένας χρόνος και νόμιζε ότι τίποτα δεν πρόκειται να γίνει και λέει ποιος προφήτης και Θεός; εγώ είμαι ο μέγας και τρανός.

Εκείνη την στιγμή χάνει το μυαλό του, θα λέγαμε και για αυτόν παρόμοια με τον Ιούδα ότι μετά την δήλωση του αυτή, «τότε εἰσῆλθεν εἰς ἐκεῖνον ὁ σατανᾶς». Ο Ιούδας μετά την τελευταία ευγενική προσπάθεια του Ιησού να τον συνετίσει λέγοντας ότι κάποιος θα τον παραδώσει και επιπλέον δίδοντας του το ψωμί βουτηγμένο στον ζωμό, κίνηση τιμητική, δεν αλλάζει συμπεριφορά και από εκείνη την στιγμή ο σατανάς κυριαρχεί επάνω του ολοκληρωτικά. Χάνει το μυαλό του ο βασιλιάς, όχι βέβαια από ασθένεια σταλμένη από τον Θεό, και έτσι για επτά καιρούς ζει με άγρια θηρία, τρώει χορτάρια, κοιμάται στο ύπαιθρο. Και εδώ πάλι βλέπουμε αυτό που είπαμε στην αρχή, ότι ο Θεός βοηθεί, γιατί ο βασιλιάς δεν κατασπαράχτηκε από κάποιο άγριο ζώο, ούτε πέθανε από κάποια δηλητηριώδη χόρτα, ούτε αρρώστησε ώστε να πεθάνει λόγω κρύου και των ιδιαίτερων αυτών συνθηκών. Μέτα από κάποιο διάστημα ο Ναβουχοδονόσορας, «τοὺς ὀφθαλμούς μου εἰς τὸν οὐρανὸν ἀνέλαβον», δηλαδή τώρα δεν κοίταζε γύρω γύρω τα κτίρια που είχε ανεγείρει αλλά μετανόησε, σήκωσε τα μάτια στον ουρανό σημαίνει μετανόησε και ζήτησε την βοήθεια του Θεού. Έτσι αφού μετανόησε και άφησε την υπερηφάνεια κατά μέρος ο Θεός τον βοηθάει και τον θεραπεύει και ο ίδιος λέει ότι γίνεται πάλι βασιλιάς και τρανότερος από πριν,«καὶ μεγαλωσύνη περισσοτέρα προσετέθη μοι», ενώ κατανοεί ότι αδικίες υπερηφάνεια και γενικώς η αμαρτία αποδιώκει τον Θεό και ο άνθρωπος πάει από το κακό στο χειρότερο. Όπως λέει ξανά ο ίδιος, όλα τα έργα αυτού είναι αληθινά, οι οδοί του δίκαιοι και ορθοί και μπορεί να ταπεινώσει όλους εκείνους οι οποίοι πορεύονται με υπερηφάνεια.

agioskosmas.gr