Τα Ticonderoga είναι εδώ και αρκετά χρόνια θέμα συζήτησης στους αμυντικούς κύκλους. Και πως να μην είναι, καθώς το Πολεμικό μας Ναυτικό χ...
Τα Ticonderoga είναι εδώ και αρκετά χρόνια θέμα συζήτησης στους αμυντικούς κύκλους. Και πως να μην είναι, καθώς το Πολεμικό μας Ναυτικό χρειάζεται πλοία ικανά για να μπορέσει να βγει στην Ανατολική Μεσόγειο, εξοπλισμένα με όσο το δυνατόν περισσότερα και αποδοτικότερα όπλα. Την άποψή μας για αυτά την έχουμε πει εδώ και αρκετό καιρό επίσης, θεωρούμε πως είναι μια κλάση πλοίων που- αυτή τη φορά- το Πολεμικό μας Ναυτικό δεν μπορεί να παραβλέψει. Τη δική του άποψη για το θέμα έχει καταθέσει από την ιστοσελίδα μας και ο Αρχιπλοίαρχος ε.α. Ευστάθιος Νικολάου.
Εχουμε ακόμη τονίσει πως οι 3 φρεγάτες κλάσης “Κίμων”, είναι ικανές, αλλά από μόνες τους δεν μπορούν να εξασφαλίσουν το χώρο εκτός Αιγαίου. Ενώ όποια κλάση κορβέτας κι αν επιλέξουμε, πάλι υπάρχει σοβαρό θέμα ισχύος για το Πολεμικό μας Ναυτικό. Ή θα αποφασίσουμε πως θα ρίξουμε πολλά ακόμη δις για αγορά μεγάλων πλοίων επιφανείας (χωρίς να υπολογίσουμε τις τρομερά πιεστικές ανάγκες για υποβρύχια, ΤΠΚ κ.ο.κ.), ή θα πρέπει να στραφούμε στα μεταχειρισμένα. Και ισχυρά μεταχειρισμένα δεν υπάρχουν εκτός του Αμερικανικού Ναυτικού.
Την ανάγκη βέβαια για μεταχειρισμένα πλοία, διάφοροι “κύκλοι” προσπαθούν να την υπονομεύσουν με το να επαναφέρουν τον “μπαμπούλα” των LCS. Διαδίδουν δηλαδή πως μετά την αδυναμία να καλυφθεί ο στόχος των τουλάχιστον 14 πλοίων για το ΠΝ με αγορές νέων, τότε οι μεταχειρισμένες LCS είναι μονόδρομος. Θα το πούμε ξανά μήπως και γίνει κατανοητό. Μεταχειρισμένες LCS δεν υπάρχουν για το ΠΝ, αν υπάρξουν (πολύ δύσκολο, οι Αμερικανοί τα αναδρομολογούν σε υπηρεσία), θα καταλήξουν είτε σε κάποιο επόμενο αγοραστή MMSC (ίσως στην Αίγυπτο), είτε στην Ουκρανία που θα πρέπει να φτιάξει ναυτικό εν νέου. Ας ξαναγυρίσουμε στα Ticonderoga.
Tα πλοία της κλάσης αναμφίβολα δεν είναι νέα, δεν είναι η αιχμή της ναυτικής τεχνολογίας, αλλά σίγουρα παραμένουν πανίσχυρα. Αν κι έχουν υπάρξει φήμες για παραχώρησή τους στην Ταϊβάν, εντούτοις, κάτι τέτοιο το βλέπουμε πολύ δύσκολο, αφού σίγουρα η κινεζική αντίδραση θα ήταν πολύ σκληρή. Αλλά και να δοθούν κάποια στους Ταϊβανέζους, σίγουρα θα βρεθούν 2 ή 3 για την Ελλάδα. Αρκεί να τα ζητήσουμε και να εξετάσουμε σοβαρά το πλαίσιο απόκτησης τους.
Λύσεις για το ενδεχόμενο παραχώρησης των πλοίων στο Πολεμικό μας Ναυτικό, έχουμε γράψει ουκ ολίγες φορές. Το βασικό όπλο του Tconderoga, είναι ο πύραυλος SM-2 σε διάφορα Blocks κατασκευής. Ο SM-2 δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως αποδεσμεύεται για τη χώρα μας, και κάθε διαφορετική άποψη είναι εκ του πονηρού (όσο πιο ευγενικά προσπαθούμε να το θέσουμε). Ο λόγος που δεν τον έχουμε, είναι πως δεν υπάρχει τρόπος εκτόξευσής του. Εκτός αν κάπου έχουμε τοποθετήσει εκτοξευτές Mk41 και δεν το ξέρουμε.
Το πλοίο, όπως έχουμε γράψει κι εμείς, αλλά και ο Αρχιπλοίαρχος Ε. Νικολάου ανέφερε, είναι ουσιαστικά μη αποδοτικό χωρίς τους SM-2. Οπότε τυχόν παραχώρηση Ticonderoga (πιστεύουμε πως είναι κάτι που βλέπουν θετικά και ο Αμερικανοί), θα πρέπει να γίνει με ταυτόχρονη παραχώρηση και πυραύλων SM-2, αν και το τελευταίο είναι δύσκολο καθώς δεν θεωρείται “υλικό προς απόσυρση”. Όμως οι ΗΠΑ μπορούν μέσα EDA (η δική τους διαδικασία παραχώρησης υλικού σε περίσσεια-απόσυρση) να μας δώσουν 2 ή 3 καταδρομικά, και αυτά να συνοδεύονται με πώληση αριθμού πυραύλων SM-2MR Block IIA, σε κάποιο συμβολικό κόστος. Έτσι κι εμείς θα πάρουμε κάποιους SM-2, αλλά και οι ΗΠΑ θα “ξεφορτωθούν” παλαιό τους απόθεμα. Θυμίζουμε πως οι ΗΠΑ πλέον παραγγέλνουν πυραύλους SM-6, ως την επόμενη γενιά, αντί για SM-2.
To θέμα είναι πως είναι φύσει αδύνατον να μας παραχωρηθεί απόθεμα π.χ. 244 πυραύλων SM-2 σε συμβολική τιμή (το σύνολο δηλαδή που μπορούν να μπουν σε 2 καταδρομικά), τη στιγμή μάλιστα που όλα τα συμμαχικά ναυτικά χρυσοπληρώνουν για τον κάθε SM-2. Με λίγα λόγια, αν πρέπει να κάνουμε μια πρόβλεψη, οι ΗΠΑ θα μας έδιναν έναντι κάποιου μικρού τιμήματος έναν αριθμό SM-2, ας πούμε περίπου 80 πυραύλους, αλλά μετά από εκεί και πέρα, το ΠΝ θα έπρεπε να τους αγοράσει από την κατασκευάστρια εταιρεία Raytheon. Και άλλο το “δωρεάν” κι άλλο το αγορασμένο στην κανονική τιμή. Βέβαια αν μείνουμε σε κάποια αρχική συμβολική αγορά, οπότε π.χ. από τα 122 κελιά εκτόξευσης, τα Ticonderoga να έχουν γεμάτα μόνο τα 40, ναι μεν δεν παυούν να είναι πανίσχυρα, αλλά σίγουρα δεν εκμεταλλευόμαστε πλήρως τις δυνατότητες τους.
Ακόμη κι αν τα φορτώναμε με πυραύλους από το δικό μας απόθεμα των ESSM Block I, πάλι θα δεσμεύαμε για κάθε ένα μόλις το 1/4 από μια θέση εκτόξευσης, αφού μπαίνει 4πλός στον Mk41. Άρα και πάλι το καταδρομικό θα επιχειρούσε “άδειο” για τα δεδομένα των δυνατοτήτων του. Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε; Να αγοράσουμε περισσότερους SM-2; Η πρότασή μας είναι όχι, θα πρέπει να μείνουμε με όσους SM-2 παραδοθούν με τα πλοία, κι από εκεί και πέρα να κινηθούμε σε άλλες λύσεις. Γιαυτό και το σημερινό μας άρθρο.
Ο SM-2 έχει μεγαλύτερη εμβέλεια από τον Aster 30, αλλά ο τελευταίος είναι μιας τελείως διαφορετικής φιλοσοφίας όπλο. Έτσι, δεν απαιτεί ημι-ενεργή καθοδήγηση, αλλά μπορεί να κινείται αυτόνομα προς το στόχο του. Κι αυτό σημαίνει πως μπορεί να γίνει εκτόξευση όλου του αποθέματος, χωρίς να εξαρτάται ο πύραυλος από τους καταυγαστήρες του πλοίου (τεχνολογία που βλέπουμε και στους SM-6 ή στους CAMM-ER, MICA, ESSM Block 2 κλπ).
Καταρχάς, ας το δούμε από θέμα… διαστάσεων. Ο Α50 είναι μικρότερος από το κελί του Mk41, άρα ο Aster 30 χωρά εύκολα. Ενώ η Lockheed Martin αναφέρει η ίδια πως μπορεί ο Aster να εκτοξευτεί από τον Mk41. Αν τώρα μπορεί να “περάσουν” οι εντολές από το σύστημα διαχείρισης μάχης του πλοίου (CMS), στον πύραυλο, αυτό είναι κάτι που θα λυθεί στην πιστοποίηση του όπλου η οποία πρέπει σίγουρα να γίνει.
Ήδη στη Βρετανία υπάρχει η συζήτηση και η σκέψη για πιστοποίηση του Aster στις νέες φρεγάτες Type 26. Οι οποίες είναι εξοπλισμένες με Mk41, και το ραντάρ Artisan 997 μπορεί να αξιοποιήσει την εμβέλεια των Aster 30. Έτσι, δεν αποκλείουμε, να δούμε τους πυραύλους αυτούς σε Mk41 και μάλιστα λίαν συντόμως (το 2025 θα μπει σε υπηρεσία η HMS Glasgow, το πρώτο σκάφος της κλάσης).
Αλλά και χωρίς οι Βρετανοί να έχουν κάποια μεγαλύτερη εμπλοκή στο θέμα της πιστοποίησης του Aster 30 στον εκτοξευτή Mk41, μπορεί να το κάνει το ΠΝ με την Lockheed Martin και την MBDA. Άλλωστε η MBDA θεωρεί την Ελλάδα, και ειδικά το Πολεμικό μας Ναυτικό, προνομιακό πελάτη.
Με λίγα λόγια, δεν είναι τόσο σενάριο φαντασίας η ύπαρξη ενός Ticonderoga στο ΠΝ, με οπλισμό που θα περιλαμβάνει Aster 30 παράλληλα με τους SM-2. Αντίθετα είναι μια εφικτή λύση, ένα σενάριο που η MBDA θα ήθελε πολύ να γίνει. Το δε ΠΝ θα μπορούσε να μετακινεί πυραύλους μεταξύ των FDI HN και των Ticonderoga κατά το δοκούν. Αν πχ μια FDI HN είναι σε συντήρηση, αναλαμβάνει το απόθεμα ένα Tico ή το αντίστροφο. Η σκέψη μας όμως δεν σταματά εκεί.
Υπάρχει το ζήτημα πως ο SM-2 είναι ακριβός και ο Aster 30 ακόμη ακριβότερος (και ανώτερος τεχνολογικά). To έχουμε ξαναγράψει, ακόμη και ο κατασκευασμένος σε χιλιάδες αντίτυπα SM-2 κοστίζει περίπου 3 εκατ. ευρώ έκαστος, ενώ ο Aster 30, μπορεί να φτάνει και τα 4 εκατ. ευρώ. Με λίγα λόγια, όποιος θέλει αεράμυνα περιοχής, πρέπει να βάλει “γερά” το χέρι στην τσέπη. Υπάρχει λύση;
Η έτερη σκέψη μας αφορά τον πύραυλο μεγάλης εμβελείας, 80 χιλιομέτρων, IRIS-T SLX της γερμανικής Diehl, που ολοκληρώνει την ανάπτυξη του. O IRIS-T SLX, λόγω διαφορετικής φιλοσοφίας κατεύθυνσης (υπέρυθρος ανιχνευτής μαζί με ραδιοσυχνοτήτων), κοστίζει λιγότερο, ενώ η Diehl, με την εμπειρία από τα άλλα μοντέλα IRIS-T αλλά και τον RAM (RIM-116), έχει πάει τις δυνατότητες ακρίβειας βολής σε ανώτερο επίπεδο. Το ενδιαφέρον όμως είναι πως ο κάθε IRIS-T SLX δεν αναμένεται να ξεπεράσει σε τιμή τα 2 εκατ. ευρώ έκαστος, και σίγουρα λιγότερο από τον υποδεέστερων επιδόσεων ESSM Block 2.…
H συνέχεια στο navaldefence.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.