Το καταραμένο χωριό και φοβερά περιστατικά που συντάραξαν το πανελλήνιο...

Μυστηριώδη περιστατικά πού συνετάραξαν παλαιότερα το Πανελλήνιο καί πού μόνο μέσα από την Ορθόδοξη Χριστιανική Θρησκεία εξηγούνται. Το τέτ...

Μυστηριώδη περιστατικά πού συνετάραξαν παλαιότερα το Πανελλήνιο καί πού μόνο μέσα από την Ορθόδοξη Χριστιανική Θρησκεία εξηγούνται.

Το τέταρτο σάλπισμα θα μοιάζει με νερό προερχόμενο από ακάθαρτη πηγή, από τους δαίμονες. Στον Χριστιανό δεν συμφέρει να ασχολείται με δαιμονικά φαινόμενα.







Έχει το Φως και δεν τού χρειάζεται το σκοτάδι. Στους αιχμάλωτους όμως τού υλισμού, τα δαιμονικά φαινόμενα δείχνουν πως υπάρχει πνευματικός κόσμος, πνεύματα, δαίμονες, άγγελοι, όπως το κηρύσσει ο Χριστιανισμός. Έτσι χτυπιέται το δένδρο της απιστίας και αναβλαστάνει ο ανθός της πίστεως.

Για πρόσωπα κατεχόμενα από ακάθαρτα πνεύματα γίνεται συχνά λόγος και στα Ευαγγέλια. Εμείς όμως θα ασχοληθούμε με σύγχρονες περιπτώσεις. Αυτά τα πρόσωπα συναντώνται εύκολα τις εορτές στα μεγάλα προσκυνήματα. Μάλιστα, στην θ. Λειτουργία όταν περνούν τα Άγια, βγάζουν φοβερές κραυγές που κάνουν το εκκλησίασμα να παγώνη από έκπληξι και τρόμο.

Πρώτη φορά που δοκίμασα τέτοια εντυπωσιακή εμπειρία ήταν προ αρκετών ετών στην Πελοπόννησο, στον νομό Ηλείας. Εκεί σ’ ένα μεγάλο προσκύνημα, στην Ι. Μονή Αγίου Αθανασίου (Καρακούζι) την ημέρα της πανηγύρεως, 18 Ιανουαρίου, μία δαιμονισμένη γυναίκα έκανε σημεία και τέρατα.

Την ώρα της θ. Λειτουργίας που προσπαθούσαν να την πάνε να κοινωνήση, χάλασε τον κόσμο με τις φωνές και τις ύβρεις. Μόλις οι Ιερείς πήραν το σταυρό από την Αγία Τράπεζα και την σταύρωσαν φώναξε σπαρακτικά:

μ’ έκαψε το αίμα τού Χριστού.
Όταν τελικά κοινώνησε, ηρέμησε πλήρως, και το αγριεμένο της πρόσωπο πήρε αγγελική χάρι.

Πολλούς δαιμονισμένους τους πηγαίνουν στην Κεφαλλονιά, όταν πανηγυρίζη ο Αγιος Γεράσιμος, που έχει ειδικό χάρισμα «κατά δαιμόνων». Μάλιστα όταν το άγιό του λείψανο περνάη δίπλα τους, ωρύονται σαν να τους μαστίγωσαν θεϊκές φλόγες:

Μας έκαψες, Καψάλη!
«Καψάλη»! Έτσι αποκαλούν τον Άγιο. Και τα προσκυνήματα, «καμίνια»! Αρέσκονται να χρησιμοποιούν παρατσούκλια για τα ιερά πρόσωπα.

Μία δαιμονισμένη από τον Πειραιά, η Αικατερίνη Κράκαρη — πάνε αρκετές δεκαετίες τώρα — με φοβερό δαιμόνιο, όταν την πήγαιναν σε ολονυκτίες σε διαφόρους Ναούς, φώναζε: «Εδώ μέσα, όλοι μούρ – μούρ – μούρ, για τον Ξυλοκαρφωμένο»! Έτσι αποκαλούσε τον Χριστό.
«Εμένα — έλεγε στην Κράκαρη — θα με βγάλη από μέσα σου ο Νυχάς. Κανένας άλλος δεν θα μπορέση».

Εννοούσε τον Άγιο Νεκτάριο

Αυτό εξηγήθηκε όταν στην πρώτη εκταφή ο Άγιος βρέθηκε άφθαρτος, και με τα ν ύ χ ι α του μεγαλωμένα. Πράγματι θεραπεύθηκε από τον Άγιο Νεκτάριο και ως μοναχή Παρθενία πέρασε την υπόλοιπη ζωή της στο Μοναστήρι του στην Αίγινα.

Μία δαιμονισμένη από την Πάτρα, ονόματι Μαρία Καψάλη, μόλις βρεθή σε θεία Λειτουργία, μαίνεται. Πολλές φορές φωνάζει:

Βρέ ο παπάς στην Αγία Τράπεζα σφάζει τον Χριστό! Βρέ εμείς έναν Εωσφόρο έχουμε και τον τιμούμε, κι’ εσείς ένα Χριστό έχετε και τον σφάζετε!
(Εωσφόρος ονομάζεται ο Σατανάς).

Επίσης, έρχονται στιγμές που κάνει τον βάτραχο. Άλλοτε ομιλεί ξένες γλώσσες. Μία φορά είπε ότι «εμείς οι διάβολοι τρεις φορές τον χρόνο χαιρόμαστε, το καλοκαίρι με τα μπάνια στις θάλασσες, την νύχτα της πρωτοχρονιάς με τις χαρτοπαιξίες και τις απόκριες με τα καρναβάλια».
Τα Κεραμιανά τής Κρήτης…

Καμμιά φορά παρατηρούνται και φαινόμενα ομαδικού δαιμονισμού, όπως π.χ. τα περίφημα «Κ ε ρ α μ ι α ν ά», στην Κρήτη, νότια από τα Χανιά.

Εκεί γύρω στο τέλος τού 18ου αι. Έγινε μία μεγάλη ιεροσυλία στο Μοναστήρι της Αγίας Τριάδος, βορειο­ανατολικά από τα Χανιά. Επακολούθησε αφορισμός — κάτι τέτοιο συνηθιζόταν στην εποχή της Τουρκοκρατίας— και για όσους την διέπραξαν και για όσους γνώριζαν και δεν μαρτυρούσαν.

Το αποτέλεσμα υπήρξε τρομερό. Όλα τα χωριά της περιοχής Κεραμιάς (Παπαδιανά, Λούλος, Πανάγια, Αλετρουβάρι, Κάμπος κλπ. ) μαστίζονταν από την κακία των δαιμόνων.

Γκρίνιες, καυγάδες, διαλύσεις οικογενειών, δυστυχήματα, εκφοβισμοί, θάνατοι. Τα μεσημέρια φοβόνταν οι άνθρωποι να περάσουν από ρεματιές με πλατάνια. Και δαιμονική κατοχή πολλών προσώπων. Κάποια περίοδο υπήρχαν σαρανταδύο δαιμονισμένοι. Γίνονταν απίθανα πράγματα.

Μερικές φορές έπαιρναν οι δαίμονες τους δαιμονισμένους από το κρεββάτι τους τις νύχτες και τους πήγαιναν στις πιο απρόσιτες σπηλιές της Σαμαριάς. Τους ξαναγύριζαν πίσω, ενώ μπορούσε να μείνη στην σπηλιά ένα παπούτσι τους! Για να το βρίσκουν κατόπιν οι δύσπιστοι και να πιστεύουν.

Για μία δαιμονισμένη της περιοχής γράφει ο δάσκαλος Κ. Κωστουράκης:

«Δεν έμεινε σπηλιά μικρή ή μεγάλη, ποτάμι ή λίμνη, απόκοτη γωνιά που να μη την πήγανε. Δεν άφηναν χαράδρα ή ξεροπήγαδο, φαράγγι ή γκρεμνό, τρύπα απύθμενη πάνω στη γη που να μη την ανεβοκατέβαζαν. . . » (ΤΑ ΚΕΡΑΜΙΑΝΑ, σελ. 42).

Άλλοτε τους κρεμούσαν τις νύχτες από γκορτσιές και τους άφηναν εκεί μέχρι τις πρωινές ώρες! Άλλοτε οι δαιμονισμένοι, ενώ τους πήγαιναν στην θ. Λειτουργία, έλεγαν ωραιότατα κρητικά τραγούδια, για να εμποδίζουν τους ιερείς. Έλεγαν και πράγματα που έμοιαζαν με χρησμούς ή αποκαλύψεις. Έτσι βγήκε η φράσις : «αυτό το είπαν οι κήρυκες».

Όλη αυτή η ιστορία έληξε κατά ποσοστό 90% στις 3 Οκτωβρίου 1936 με την άρσι τού αφορισμού — τον «ξαφορεσμό» — που έκανε επί τόπου ο Μητροπολίτης των Χανίων Αγαθάγγελος.

Κάποιος ηλικιωμένος που έτυχε να παρευρίσκεται στην τελετή, θυμάται — και μου το ανέφερε — ότι τα δαιμόνια εκτόξευαν απειλές εναντίον τού Δεσπότη : «Κερατά παπά, δεν θα σ’ αφήσουμε να ξαφορέσης»!

Σ’ όλη την Κρήτη έχει καταστή παροιμιώδης η φράσις: «οι διάολοι των Κεραμιών». Κι’ ένα δίστιχο τους λέει: «Δαίμονες φανερώθηκαν σε πάμπολλα κορμάκια, οκάδες τα ποτίσανε σε όλους τα φαρμάκια».

Και στις Μουρνιές Χανίων πίσω από τον Ναό τού Ταξιάρχου Μιχαήλ, υπάρχει ο τάφος μιας δαιμονισμένης που είχε την πιο μεγάλη δαιμονοκαταληψία. Στην επιγραφή διαβάζουμε:

«ΕΝΘΑΔΕ ΚΕΙΤΑΙ ΟΛΓΑ ΚΑΝΤΙΛΙΕΡΑΚΗ ΕΠΙ 16 ΕΤΗ ΑΡΠΑΖΟΜΕΝΗ ΚΑΙ ΟΔΗΓΟΥΜΕΝΗ ΥΠΟ ΤΟΥ ΔΑΙΜΟΝΟΣ ΕΙΣ ΤΑΣ ΕΡΗΜΟΥΣ, ΙΑΘΕΙΣΑ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΕΞΑΦΟΡΕΣΜΟΝ ΤΗΣ 3-10-1936 ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΙΚΩΣ. . . ΑΝΕΠΑΥΘΗ ΕΝ ΚΥΡΙΩ ΤΗΝ 29-4-1969 ΕΙΣ ΗΛΙΚΙΑΝ 59 ΕΤΩΝ»
Τό χωριό Μπαμπίνη…

Ομαδικά φαινόμενα δαιμονισμού εμφανίσθηκαν και στις αρχές της δεκαετίας τού 1980 στο Ξηρόμερο της Αιτωλοακαρνανίας, στο χωριό Μπαμπίνη. Ενώ στην Κεραμιά αιτία ήταν η ιεροσυλία, εδώ η βλασφημία.

«Στο χωριό μας βλασφημούν ανηλεώς»
ωμολόγησε κάποιος Μπαμπινιώτης. Επίκεντρο των φαινομένων ήταν μία οικογένεια τού χωριού και ειδικότερα ένα μέλος της, ο Στάθης, ψηλόλιγνο αγόρι 13 ετών. Το παιδί είχε καταπιεσθή πολύ και μάλιστα από την γιαγιά του, βρέθηκε σ’ ένα ψυχικό ξεχαρβάλωμα, οπότε βρήκε την κατάλληλη περίστασι να το κυριεύση πονηρό πνεύμα και μάλιστα από τα ισχυρά.

Που να τολμήση να πλησίαση κανείς στο σπίτι που έμενε ο Στάθης! Διέτρεχε κίνδυνο η ζωή του. Αλλά και σ’ όλο το χωριό ξεχύθηκε το κακό. Οι χωρικοί ξεφώνιζαν: «Χαθήκαμε! Το χωριό μας στοίχειωσε»!

Να ένας θλιβερός κατάλογος από την δαιμονική μάστιγα:
Έδεναν κάπου τα άλογα τους, τα ζώα τους, και παραδόξως τα έβρισκαν λυμένα. Πήγαιναν στην αποθήκη κι’ έβλεπαν ανοιγμένη την κάνουλα τού κρασιού ή τού λαδιού. Φύσαγε σφοδρός άνεμος κι’ έπαιρνε στέγες σπιτιών. Ξεσπούσε φοβερή καταιγίδα και κατέστρεφε την καπνο­καλλιέργεια.

Κοιμόνταν, κι’ όταν ξυπνούσαν ένοιωθαν επάνω στο κεφάλι τους αλάτι. Όποιος έμπαινε στο σπίτι τού Στάθη μπορούσε να δη μία σαγιονάρα να απογειώνεται ή μία εικόνα να τού έρχεται στο κεφάλι ή να πέφτουν δίπλα του στρογγυλεμένες πέτρες σαν των ποταμών που έδειχναν ότι ξεκόλλησαν από τον τοίχο!

Παρακολουθήστε τώρα ένα απόσπασμα από επιστολή των Μπαμπινιωτών προς τους αρμόδιους της πολιτείας:

«Κοντά στην αφάνταστη δυστυχία μας λόγω της τελευταίας καταιγίδας, προστέθηκε τελευταία και ο τρόμος. Το χωριό μας στοίχειωσε. Παρουσιάζονται φαντάσματα που πετάνε πέτρες και εικονίσματα. Τα έχουμε χαμένα κυριολεκτικά. Δεν ξέρουμε τι να πρωτοπούμε: Για τη φτώχεια μας, για το στοιχειό ή για την πλήρη εγκατάλειψί μας από το Κράτος;. . . Πεντακόσιοι άνθρωποι ζούμε με τον τρόμο. Η καταιγίδα δεν άφησε τίποτε όρθιο. Οι στέγες των σπιτιών έφυγαν ολόκληρες σχεδόν. Ο καπνός, το μόνο μας έσοδο, έχει καταστραφή άπ’ τη βροχή. . .

(Και η υπογραφή) Επιτροπή Δυστυχισμένων Κατοίκων Κοινότητος Μπαμπίνης – Ξηρομέρου – Αιτωλοακαρνανίας» (Μεσημβρινή 1. 11. 82).

Με το θέμα αυτό είχε ασχοληθή κατ’ επανάληψι και η Ελληνική Τηλεόρασις στην εκπομπή «Ρεπόρτερς».

Τελικά το κακό έληξε όταν ηλικιωμένος Ιερομόναχος* που ασκητεύει σε περιοχή της Αττικής επήγε στην Μπαμπίνη τον Οκτώβριο τού 1983, παραμονή τού Αγίου Δημητρίου, βρήκε τον Στάθη στην αυλή της Εκκλησίας, τον σταύρωσε, τον διάβασε, τού έδωσε τις κατάλληλες νουθεσίες και τον απελευθέρωσε από την δαιμονική κατοχή.

Άξιο υπογραμμίσεως είναι ότι ενώ ο Στάθης είχε γονατίσει, και ο Γέροντας κρατούσε επάνω στο κεφάλι του τον σταυρό, μία ισχυρή δύναμις απειλούσε να τινάξη τον σταυρό μακρυά από τα χέρια τού Ιερομόναχου.

Οι γονείς του, στους οποίους έδωσε ο Γέροντας τις συμβουλές που έπρεπε, δεν ήξεραν πως να τον ευχαριστήσουν, πως να εκφράσουν την απέραντη ευγνωμοσύνη τους. Ήθελαν να τού προσφέρουν πολλά δώρα, όπως λ.χ. εκλεκτό τυρί από το μαντρί τους, αλλά εκείνος το μόνο που δέχθηκε ήταν λίγο χωριάτικο ψωμί.

Δεν πρόκειται για αυταπάτες ή για παραμύθια, αλλά για ολοζώντανες πραγματικότητες για τις οποίες μιλούν έρευνες, δημοσιεύματα, εκπομπές της τηλεοράσεως. Για τα γεγονότα της Κεραμιάς παραπέμπουμε σε ει­δική συγγραφή: «ΤΑ ΚΕΡΑΜΙΑΝΑ, υπό Κων. Κωστουράκη, διδασκάλου, β’ έκδ. , Χανιά 1977».

Πολλές φορές οι δαιμονισμένοι επάνω στην δαιμονική κρίσι παρουσιάζουν δύο καταπληκτικά φαινόμενα.

Το πρώτο, αποκαλύπτουν αμαρτίες διαφόρων προσώπων, «τους βγάζουν τα άπλυτα».

Και το δεύτερο, ομιλούν ξένες γλώσσες. Μπορεί λ.χ. σ’ έναν ξένο από την Σουηδία να μιλήσουν σουηδικά και σ’ έναν από την Ολλανδία ολλανδικά!

Κάποιος δαιμονισμένος που πήγε από την Ελλάδα στα Ιεροσόλυμα μιλούσε στους τουρίστες στην γλώσσα τους και τους απεκάλυπτε τα αμαρτήματά τους. Ας σημειωθή ότι μετά την πάροδο της δαιμονικής κρίσεως, ο άνθρωπος δεν έχει ιδέα από τις ξένες γλώσσες που προηγουμένως μιλούσε.

Αυτά τα ολίγα για τους δαιμονισμένους. Το μήνυμά τους είναι ότι δεν εξαντλείται ο κόσμος στην υλη, στα αισθητά. Υπάρχουν και τα υπεραισθητά, τα άυλα και πνευματικά, αυτά που θέλει να διαγράψει η απιστία ( αλλά τα φαινόμενα τήν διαψεύδουν…)

του μακαριστού + Αρχιμ. Δανιήλ Γούβαλη