Αντίοχος Γ’ ο Μέγας: Ο συνεχιστής του τολμηρού και ριψοκίνδυνου πνεύματος του Μεγάλου Αλεξάνδρου

  Γράφει ο Ηλίας Αναγνωστάκης Μια απο τις μεγαλύτερες στιγμές της Ελληνικής Ιστορίας, ήταν η φοβερή σύγκρουση του όρους Λαβούς, στην οροσει...

 

Γράφει ο Ηλίας Αναγνωστάκης

Μια απο τις μεγαλύτερες στιγμές της Ελληνικής Ιστορίας, ήταν η φοβερή σύγκρουση του όρους Λαβούς, στην οροσειρά Ελμπούρζ, στο βόρειο Ιράν, μεταξύ του Αντίοχου Γ’ του Μεγάλου, και 40.000 Πάρθων υπο τον δραστήριο Αρσάκη Β’ (217-191).



Οι Πάρθες περίμεναν τον Αντίοχο Γ’ μεσα στο δαιδαλώδες και πανύψηλο ορεινό σύμπλεγμα (5.700 μετρα), στηνοντάς του μια σειρα απο αλλεπάλληλες ενέδρες, ελπίζοντας οτι θα σταματούσαν τους προελάυνοντες Σελευκίδες να εισχωρήσουν στην Παρθία, αφου ο Αντίοχος ερχόταν “με δύναμιν βαρείαν” μετα την υποταγή της Αρμενίας (212πΧ) και της Ατροπατηνής Μηδίας (211/210) περνώντας σαν “σίφουνας” την τρομερή Αλμυρά Έρημο Dasht-e- Kavir στο κεντρικό Ιράν, αποδεικνύοντας οτι το τολμηρό και ριψοκίνδυνο πνεύμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου επιζούζε ακόμα στους Επιγόνους, εκατό και πλέον χρόνια μετά τον θάνατο του Μεγάλου Στρατηλάτη.

Η δύναμη των Σελεύκιδων ήταν 45.000 άνδρες:10.000 Αργυράσπιδες/πελτασταί,
2.500 Κρητες τοξότες,
15.000 Θυρεοφόροι/Θωρακίται,
2.000 Εταίροι ιππεις,
6.000 Κούρτιοι και Ιρανοί σφενδονητές,
2.000 “Ταραντίνοι” ιππείς,
7.500 λοιποί Έλληνες και
Ασιάτες ψιλοί

Οι Πάρθοι παραδόξως, διέθεταν στο ορεινό περασμα του ορους Λαβού (1750-1900 μέτρα υψόμετρο) μεγάλες ομάδες πεζικού, αφού η χρήση ιππικού σε τέτοιο υψόμετρο ηταν μάλλον αδύνατη, αλλα δεν περίμεναν τον Έλληνα Βασιλέα να δράσει ετσι γρήγορα.

Πράγματι, την νύχτα της 6/7ης Ιουνίου του 209 πΧ, και μετα απο σύντονες πορείες και αφού το Σελευκιδικό μηχανικό είχε αφαιρέσει μεγάλους κορμούς δέντρων που είχαν τοποθετήσει οι Πάρθοι στα περάσματα, 2.500 Κρήτες τοξότες υπο τον Πολυξενίδα τον Ρόδιο άρχισαν μία επική ανάβαση στα νώτα των Πάρθων, σχεδόν στο σκοτάδι, ενω με το πρώτο φώς της ημέρας 15.000 Θυρεοφόροι και “Θωρακίται” (ενα είδος θωρακισμένου, μεσαίου πεζικού με Γαλατικού τύπου ασπίδα/θυρεό) υπο τους Νικόλαο τον Αιτωλό και τον Νικομήδη, προέλασαν σε απόσταση βολής, και άρχισαν να πλήττουν τους εμβρόντητους νομάδες, την ιδια στιγμή που 6.000 Κούρτιοι και Ιρανοί σφενδονητές έλουζαν με βροχή βλήματων (τα Ιρανικά υποδείγματα βλημάτων ήταν πολύ μεγάλα, σχεδόν 300γρ βάρος) τα Παρθικά στρατεύματα.

Αν και οι Πάρθοι ξαφνιάστηκαν, και υπέστησαν τρομακτικές απώλειες, αντεπιτέθηκαν και έφεραν σε ιδιαίτερα δύσκολη θέση τους Θυρεοφόρους, που ανέβαιναν.



Την κατάλληλη στιγμή ομως κατέφθασε ο ίδιος ο 32χρονος Αντίοχος με τους 10.000 Αργυράσπιδες, που παρα το εξαιρετικά κακοτράχαλο έδαφος, διατήρησαν την συνοχή τους, έλαβαν σχηματισμο μάχης, χαμήλωσαν τις σάρισσες(!) και επέπεσαν με μανία πανω στις Παρθικές μάζες, “καταπατώντας τους πάντες” (Πολύβιος, 473-4) ενω στα όπισθεν της Παρθικής παρςταξης ακουγόταν ιαχές και βρισιές στα Ελληνικά, αφου οι 2.500 Κρήτες τοξότες είχαν φτάσει πλέον στην κορυφογραμμή του Λαβούς (1.750 μετρα) εχοντας πραγματοποιήσει ολονύκτια πορεία 10 χιλιομέτρων(!) στα μετόπισθεν των Πάρθων.

Η συντριβή των Πάρθων ήταν ολοκληρωτική, με πάνω απο 20.000 νεκρούς, ενώ των Σελευκιδών αμελητέες, κυρίως θυρεοφόροι, με τα Παρθικά υπολλείματα να διασκορπίζονται στην έρημο του Χορασάν.

Ήταν μια τεράστια προσωπική επιτυχια του Αντίοχου, που του ανοιξε τον δρόμο για την εισβολή στην Παρθία, την Βακτρία και στην Ινδία, πραγματοποιώντας την θρυλική “Ανάβασιν” και δικαιολογημένα του δόθηκε το προσωνύμιο “Ο Μέγας” οταν επέστρεψε στη γενέτειρα του, στα Σούσα της Περσίδος, τον Αύγουστο του 205 πΧ μετά απο εφτά ολοκληρα χρόνια μαχών στη Κεντρική Ασιά και Ινδία, αποκομίζοντας και 150 Ινδικούς ελέφαντες καθως και 15 τόννους ασημιού, κυρίως απο τους Άραβες Γερραίους του νησιού Τύλου (Μπαχρέιν) στον Περσικό Κόλπο.

Ο Αντίοχος Γ’ ο “Μέγας”, στα 36 του, (γεν.241) δεν είχε δει ποτέ την Ελλάδα μέχρι τότε, αλλά ηταν μια “Ελλάδα” 10.000 χλμ μακριά απο την Ελλάδα.

Μια τεράστια μορφή.