Έχει απαθανατιστεί σε βιβλία, κινηματογράφο και ηλεκτρονικά παιχνίδια. Έχει στοιχειώσει την ανθρωπότητα από την εποχή που θυμάται τον εαυτό...
Έχει απαθανατιστεί σε βιβλία, κινηματογράφο και ηλεκτρονικά παιχνίδια. Έχει στοιχειώσει την ανθρωπότητα από την εποχή που θυμάται τον εαυτό της.
Και παραμένει διαχρονικά εξαιρετικά επίκαιρο, καθώς το τέλος του κόσμου το περιμένουν πολλοί και διάφοροι κάθε χρονιά απαρέγκλιτα.
Τι θα συμβεί όμως αν τα ζοφερότερα σενάρια επιβεβαιωθούν και η Αποκάλυψη έρθει τελικά για τον άνθρωπο και τον πλανήτη του; Πώς θα είναι τα πράγματα την επομένη της συντέλειας του κόσμου, όταν όλα θα είναι ανοίκεια και η πολιτισμένη ανθρωπότητα θα χάσει τη συνοχή της;
Πού θα πάει και τι θα κάνει ο επιζών χωρίς ηλεκτρικό και πόσιμο νερό; Και χωρίς κανέναν δικό του;
Με αυτά τα σκοτεινά μελλούμενα ασχολούνται πια ολοένα και περισσότεροι, και δεν μιλάμε φυσικά για τους συνωμοσιολόγους που προφητεύουν συντέλειες καθ’ εκάστη.
Μιλάμε για επιστήμονες που προσπαθούν να φιλοτεχνήσουν την εικόνα της καταστροφής και τι θα σημάνει αυτή για το χρηματοπιστωτικό σύστημα, τον τρόπο ζωής μας, αλλά και τα αιθέρια συννεφάκια που συνεχίζουμε να ζούμε την ώρα που ο πλανήτης μας καταστρέφεται. Ένα φυλλαράκι τη φορά.
Πώς θα τα καταφέρει ο αστός που σε όρους επιβίωσης στη φύση παίρνει ένα σωστό μηδενικό; Κάπως έτσι, ενδεχομένως…
Οι πρώτες μέρες
Ξυπνάμε λοιπόν μια ωραία πρωία και όλοι είναι νεκροί. Όλα είναι νεκρά. Αυτή η επιδημία που χτύπησε την οικουμένη εξαφάνισε τελικά τον άνθρωπο. Μπορούμε να αντικαταστήσουμε τον ιό με οποιαδήποτε οικολογική ή οικονομική καταστροφή που θα καταλήξει στη διάλυση των κοινωνικών ιστών, αλλά η πανδημία μάς κάνει μια χαρά για την κουβέντα μας.
Πόσο μπορείς λοιπόν να μείνεις στο σπιτάκι σου ανεπηρέαστος από όλο αυτό; Η απάντηση είναι απλή: όχι πολύ. Σύμφωνα με τον ενεργειακό κολοσσό National Grid, ο οποίος για τους δικούς του λόγους έχει φτιάξει αντίστοιχο σενάριο, η ηλεκτροδότηση των πόλεων θα είναι ένα από τα πρώτα πράγματα που θα σταματήσουν.
Όπως και το νερό. Αυτά τα συστήματα έχουν κουμπιά και τα κουμπιά χρειάζονται δάχτυλα να τα πατούν. Και τα δάχτυλα, ζωντανούς ανθρώπους. Όπως μας λένε οι σχετικές εκτιμήσεις, νερό και ρεύμα θα έχουμε για μία μέρα, άντε δύο. Και μετά θα επιστρέψουμε σε προϊστορικές εποχές.
Αλλά και το φαγητό θα αποδειχθεί πολύ μεγάλη ιστορία. Γιατί μπορεί στις ταινίες καταστροφής ο επιζών να μπαίνει στο αδειανό από κόσμο σουπερμάρκετ και να ψωνίζει ό,τι θελήσει χωρίς να βάλει το χέρι στην τσέπη, η πραγματικότητα ωστόσο θα είναι ολότελα διαφορετική. Τα αποσυντεθειμένα πτώματα στους διαδρόμους των υπεραγορών θα είναι όσο να πεις τεράστιες πηγές μολύνσεων.
Αλλά και στην πόλη δεν θα μπορείς να ζήσεις. Ένας κεραυνός θα κάψει -χωρίς τις πυροσβεστικές υπηρεσίες- ανενόχλητος ό,τι θελήσει, την ίδια ώρα που μια δυνατή βροχόπτωση θα πνίξει τα πάντα στις πόλεις που βασίζονται σε φράγματα και αντιπλημμυρικά έργα για την επιβίωσή τους. Αν ζεις στο Λονδίνο, για παράδειγμα, και με το φράγμα του Τάμεση εκτός πρίζας, η επιβίωση είναι εξαιρετικά αμφίβολη τον χειμώνα.
Θα πρέπει λοιπόν να φύγεις. Αλλά πού θα πας; Στις εξοχικές βίλες που καταφεύγουν οι ήρωες ταινιών καταστροφής να τρέφεσαι με κονσερβοποιημένα φαγητά για μια ζωή; Ζώντας παρασιτικά δηλαδή στον πολιτισμό που έχει μόλις χαθεί; Μια τέτοια προοπτική, μας λένε οι μελλοντολόγοι και οι εξελικτικοί βιολόγοι, είναι καταδικαστική για τους επιζώντες.
Θα πρέπει να στραφούν στην καλλιέργεια της γης και να επιλέξουν ήπια κλίματα με εύφορα εδάφη. Αυτό μας λέει και ο ειδικός στην επιβίωση Leon Durbin, η εταιρία του οποίου (Wildwood Bushcraft) ειδικεύεται σε τέτοια σενάρια επιβίωσης στις ερημιές χωρίς προμήθειες και ελπίδα.
Σύμφωνα με αυτόν, το ξύλο του δάσους είναι ένα πολυεργαλείο που θα σου δώσει ό,τι χρειάζεσαι για να ξαναφτιάξεις τη ζωή σου. Πριν φύγεις από την πόλη όμως, υποδεικνύει, πέρνα από ένα ερημωμένο κατάστημα σιδηρικών και προμηθεύσου ένα πριόνι, ένα τσεκούρι, ένα φτυάρι, ένα σκαρπέλο και ένα μαχαίρι κυνηγιού.
Αυτές οι τεχνικές επιβίωσης των ειδικών θα αποδειχτούν εξαιρετικά χρήσιμες στο νέο και αφιλόξενο περιβάλλον που θα αναγκαστεί να καταφύγει ο μέχρι πρότινος αστός. Θα μάθει να ανάβει φωτιές με το τίποτα, να αποστειρώνει το νερό με μια κάλτσα με άμμο (εντάξει, και λίγο βράσιμο), αλλά και πώς να ξαναγίνει τροφοσυλλέκτης. Για αρχή, τουλάχιστον.
Και παραμένει διαχρονικά εξαιρετικά επίκαιρο, καθώς το τέλος του κόσμου το περιμένουν πολλοί και διάφοροι κάθε χρονιά απαρέγκλιτα.
Τι θα συμβεί όμως αν τα ζοφερότερα σενάρια επιβεβαιωθούν και η Αποκάλυψη έρθει τελικά για τον άνθρωπο και τον πλανήτη του; Πώς θα είναι τα πράγματα την επομένη της συντέλειας του κόσμου, όταν όλα θα είναι ανοίκεια και η πολιτισμένη ανθρωπότητα θα χάσει τη συνοχή της;
Με αυτά τα σκοτεινά μελλούμενα ασχολούνται πια ολοένα και περισσότεροι, και δεν μιλάμε φυσικά για τους συνωμοσιολόγους που προφητεύουν συντέλειες καθ’ εκάστη.
Μιλάμε για επιστήμονες που προσπαθούν να φιλοτεχνήσουν την εικόνα της καταστροφής και τι θα σημάνει αυτή για το χρηματοπιστωτικό σύστημα, τον τρόπο ζωής μας, αλλά και τα αιθέρια συννεφάκια που συνεχίζουμε να ζούμε την ώρα που ο πλανήτης μας καταστρέφεται. Ένα φυλλαράκι τη φορά.
Πώς θα τα καταφέρει ο αστός που σε όρους επιβίωσης στη φύση παίρνει ένα σωστό μηδενικό; Κάπως έτσι, ενδεχομένως…
Οι πρώτες μέρες
Ξυπνάμε λοιπόν μια ωραία πρωία και όλοι είναι νεκροί. Όλα είναι νεκρά. Αυτή η επιδημία που χτύπησε την οικουμένη εξαφάνισε τελικά τον άνθρωπο. Μπορούμε να αντικαταστήσουμε τον ιό με οποιαδήποτε οικολογική ή οικονομική καταστροφή που θα καταλήξει στη διάλυση των κοινωνικών ιστών, αλλά η πανδημία μάς κάνει μια χαρά για την κουβέντα μας.
Πόσο μπορείς λοιπόν να μείνεις στο σπιτάκι σου ανεπηρέαστος από όλο αυτό; Η απάντηση είναι απλή: όχι πολύ. Σύμφωνα με τον ενεργειακό κολοσσό National Grid, ο οποίος για τους δικούς του λόγους έχει φτιάξει αντίστοιχο σενάριο, η ηλεκτροδότηση των πόλεων θα είναι ένα από τα πρώτα πράγματα που θα σταματήσουν.
Όπως και το νερό. Αυτά τα συστήματα έχουν κουμπιά και τα κουμπιά χρειάζονται δάχτυλα να τα πατούν. Και τα δάχτυλα, ζωντανούς ανθρώπους. Όπως μας λένε οι σχετικές εκτιμήσεις, νερό και ρεύμα θα έχουμε για μία μέρα, άντε δύο. Και μετά θα επιστρέψουμε σε προϊστορικές εποχές.
Αλλά και το φαγητό θα αποδειχθεί πολύ μεγάλη ιστορία. Γιατί μπορεί στις ταινίες καταστροφής ο επιζών να μπαίνει στο αδειανό από κόσμο σουπερμάρκετ και να ψωνίζει ό,τι θελήσει χωρίς να βάλει το χέρι στην τσέπη, η πραγματικότητα ωστόσο θα είναι ολότελα διαφορετική. Τα αποσυντεθειμένα πτώματα στους διαδρόμους των υπεραγορών θα είναι όσο να πεις τεράστιες πηγές μολύνσεων.
Αλλά και στην πόλη δεν θα μπορείς να ζήσεις. Ένας κεραυνός θα κάψει -χωρίς τις πυροσβεστικές υπηρεσίες- ανενόχλητος ό,τι θελήσει, την ίδια ώρα που μια δυνατή βροχόπτωση θα πνίξει τα πάντα στις πόλεις που βασίζονται σε φράγματα και αντιπλημμυρικά έργα για την επιβίωσή τους. Αν ζεις στο Λονδίνο, για παράδειγμα, και με το φράγμα του Τάμεση εκτός πρίζας, η επιβίωση είναι εξαιρετικά αμφίβολη τον χειμώνα.
Θα πρέπει να στραφούν στην καλλιέργεια της γης και να επιλέξουν ήπια κλίματα με εύφορα εδάφη. Αυτό μας λέει και ο ειδικός στην επιβίωση Leon Durbin, η εταιρία του οποίου (Wildwood Bushcraft) ειδικεύεται σε τέτοια σενάρια επιβίωσης στις ερημιές χωρίς προμήθειες και ελπίδα.
Σύμφωνα με αυτόν, το ξύλο του δάσους είναι ένα πολυεργαλείο που θα σου δώσει ό,τι χρειάζεσαι για να ξαναφτιάξεις τη ζωή σου. Πριν φύγεις από την πόλη όμως, υποδεικνύει, πέρνα από ένα ερημωμένο κατάστημα σιδηρικών και προμηθεύσου ένα πριόνι, ένα τσεκούρι, ένα φτυάρι, ένα σκαρπέλο και ένα μαχαίρι κυνηγιού.
Αυτές οι τεχνικές επιβίωσης των ειδικών θα αποδειχτούν εξαιρετικά χρήσιμες στο νέο και αφιλόξενο περιβάλλον που θα αναγκαστεί να καταφύγει ο μέχρι πρότινος αστός. Θα μάθει να ανάβει φωτιές με το τίποτα, να αποστειρώνει το νερό με μια κάλτσα με άμμο (εντάξει, και λίγο βράσιμο), αλλά και πώς να ξαναγίνει τροφοσυλλέκτης. Για αρχή, τουλάχιστον.
Δεν υπάρχουν σχόλια
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.