ΠΑΡΜΕΝΙΩΝΑΣ: Το άγνωστο επεισόδιο του 2014 και κάποια ´αθέατα´ με πολύ ενδιαφέρον…

defence-point.gr_ περί τα τέλη Σεπτεμβρίου με αρχές Οκτωβρίου του σωτηρίου έτους 2014. Πρωθυπουργός ο Αντώνης Σαμαράς, υπουργός Εθνικής Άμυν...

defence-point.gr_ περί τα τέλη Σεπτεμβρίου με αρχές Οκτωβρίου του σωτηρίου έτους 2014. Πρωθυπουργός ο Αντώνης Σαμαράς, υπουργός Εθνικής Άμυνας ο Δημήτρης Αβραμόπουλος. Αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων (Α/ΓΕΕΘΑ) ο αείμνηστος στρατηγός Μιχαήλ Κωσταράκος. Ο τελευταίος είχε την έμπνευση και αιφνιδιαστικά, δηλαδή εκτός σεναρίου, έδωσε επεισόδιο τουρκικής αποβατικής ενέργειας στην ευρύτερη περιοχή της Καβάλας. Το τι έγινε μετά και κυρίως τι ειπώθηκε κατά την απενημέρωση, ας μείνει καλύτερα στην ανάμνηση αυτών που ήταν παρόντες. Αν και η απορία του τι έχει γίνει μια δεκαετία μετά για τη θεραπεία όσων “ασθενειών” αποκαλύφθηκαν τότε, θα μπορούσε να αποτελέσει το αντικείμενο ενός ενδιαφέροντος ρεπορτάζ.

Γράφει ΕΙΔΙΚΟΣ ΣΥΝΕΡΓΑΤΗΣ

Επιστρέφουμε στο σήμερα και αντιγράφουμε από την ανακοίνωση του ΓΕΕΘΑ για τον “Παρμενίωνα” που διεξήχθη τις τελευταίες ημέρες: “Τις τελευταίες δεκαετίες η ΤΑΜΣ (Τακτική Άσκηση Μετά Στρατευμάτων) “ΠΑΡΜΕΝΙΩΝ” (από το όνομα του ομώνυμου στρατηγού του Μεγ. Αλεξάνδρου) αποτελεί το επιστέγασμα των εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων των μονάδων όλων των κλάδων των Ενόπλων Δυνάμεων (και όχι μόνο). Τυπικά αποτελεί ευκαιρία και πρόκληση για τις μονάδες να εφαρμόσουν, τόσο αυτά που έχουν εκπαιδευτεί κατά τους κύκλους εκπαίδευσης, όσο και όσα έχουν σχεδιάσει, ώστε ελλείψεις, αστοχίες, μη εφαρμόσιμες ή ουτοπικές πρακτικές και απόψεις, να διορθωθούν και επικαιροποιηθούν.

Ο τίτλος – ομπρέλα που χρησιμοποιείται γενικά, αποκρύπτει μια μακρά και περίπλοκη σειρά επιμέρους ενεργειών, ασκήσεων, συσκέψεων, επεισοδίων, βολών, κλπ., με απώτερο σκοπό την τριβή και εξοικείωση των εμπλεκομένων με ένα αγχωτικό και ταχέως εξελισσόμενο περιβάλλον επιχειρήσεων. Η ΤΑΜΣ “ΠΑΡΜΕΝΙΩΝ” ολοκληρώνεται με δυο μεγάλες δραστηριότητες, στο Αιγαίο και στον Έβρο, οι οποίες αποτελούν και το επιστέγασμα, και την “αυλαία” της άσκησης.

Η εισαγωγή που προηγήθηκε σκιαγραφεί μια σχετικά ιδεατή κατάσταση, η οποία όμως απέχει πάρα πολύ από την πραγματικότητα. Η πρώτη και βασική διαπίστωση είναι ότι η άσκηση σχεδιάζεται ώστε πάντα οι φίλιες δυνάμεις να νικούν. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να ακυρώνεται ο βασικός σκοπός της άσκησης (αγχωτικό και ταχέως εξελισσόμενο περιβάλλον), να μην γίνεται αξιολόγηση δύσκολων σεναρίων (υποχώρηση ή αλλαγή μετώπου), κλπ. Ως αποτέλεσμα η άσκηση καταλήγει χωρίς ουσία, και όλοι περιμένουν την τελική φάση. Η τελική φάση δεν είναι τίποτε άλλο από μια επίδειξη.

Έχει μηδενική επιχειρησιακή αξία (κανένας δεν περιμένει ότι τα υπερπολύτιμα F-16 θα βομβαρδίσουν στόχους με ελαφρά βύθιση, χρησιμοποιώντας “χαζές” βόμβες ελεύθερης πτώσης σε πραγματικές επιχειρήσεις, αν και με το -δημοσιευμένο- απόθεμα “έξυπνων” και “stand-off” όπλων, δεν αποκλείεται να το δούμε και αυτό!). Τέλος φαίνεται ότι απουσιάζει ένα ολοκληρωμένο σύστημα καταγραφής παρατηρήσεων και εξαγωγής συμπερασμάτων (LI/LL – Lessons Identified/Lessons Learned) τα οποία όμως πρέπει να ενσωματωθούν στα διάφορα δόγματα.

Με μια πρώτη ματιά η τελική φάση (ή καλύτερα, μια από τις τελικές φάσεις) της ΤΑΜΣ “ΠΑΡΜΕΝΙΩΝ 23” διεξήχθη στη νήσο Χίο και αφορούσε σε “υποδοχή ενισχύσεων”, οι οποίες, λογικά, συνενώθηκαν με τις ήδη υπάρχουσες και ανεπτυγμένες δυνάμεις στο νησί, με σκοπό την εξάλειψη (αέρο;)προγεφυρώματος, μαζί με επιμέρους σενάρια, τα οποία, θεωρητικά, υποστηρίζουν το βασικό σενάριο της υποδοχής ενισχύσεων. Κάπου εδώ αρχίζουν τα προβλήματα. Στην ανακοίνωση του ΓΕΕΘΑ αναφέρεται ως επιμέρους σενάριο, η διεξαγωγή “αποβατικών επιχειρήσεων“. Σύμφωνα με τα ισχύοντα, μια αποβατική επιχείρηση διεξάγεται σε μια εχθρική ή πιθανά εχθρική περιοχή και συνήθως περιμένεις απώλειες.

Είναι οξύμωρο λοιπόν να διεξάγεις αποβατική επιχείρηση με σκοπό την αποστολή ενισχύσεων. Αν κάποιος, ενδεχόμενα ορθά, μπορεί να ισχυριστεί ότι αφού η νήσος είναι το επίκεντρο των επιχειρήσεων του εχθρού (επομένως πιθανά εχθρική περιοχή), τότε καλώς και επιλέχθηκε η εκτέλεση “αποβατικής επιχείρησης”, τότε να πούμε ότι σε αυτή την περίπτωση ορθότερο θα ήταν να χρησιμοποιηθούν τα ZUBR και όχι τα τύπου JASON, εκτός κι αν τα πρώτα δεν λειτουργούν!

Φυσικά κανείς δεν έχει αναρωτηθεί πώς τα έμφορτα αρματαγωγά (αποκλείεται να μπορούν να επιτύχουν ακόμα και τους 16 κόμβους που είναι η επίσημη ταχύτητά τους) κατάφεραν να διασχίσουν όλο το Αιγαίο, ανενόχλητα. Ίσως βέβαια και να ελήφθη υπόψη η απώλεια αρματαγωγών, γι’ αυτό και από τις δημοσιευμένες φωτογραφίες φαίνονται μόνο δύο! Τώρα, το τι ενίσχυση μπορούν να προσφέρουν 1000 περίπου άτομα, με τα τουρκικά παράλια σε απόσταση αναπνοής, ερευνάται…

Η ανακοίνωση, αλλά και η σχεδίαση δείχνει με τον πλέον απόλυτο τρόπο, την έλλειψη της διαδικασίας LI/LL που αναφέραμε παραπάνω. Ο πιθανός εχθρός της χώρας με τον οποίο ενδεχόμενα (όλοι απεύχονται αυτό το σενάριο) θα εμπλακούμε σε στρατιωτικές επιχειρήσεις είναι η Τουρκία. Αυτό είναι το δεδομένο, μαζί με τη γεωγραφία της περιοχής, και συνήθως δεν προσπαθούμε να αλλοιώσουμε τα δεδομένα, ώστε να ταιριάζουν στη δική μας πραγματικότητα.

Μια πιθανή σύρραξη με την Τουρκία θα βρίσκεται σε ένα επίπεδο near-peer, δηλαδή και οι δύο αντίπαλοι είναι, περίπου, ισοδύναμοι. Αυτό σημαίνει, ότι ο πόλεμος θα κριθεί εκτός πεδίου επιχειρήσεων. Η Τουρκία μπορεί να εμπλέξει μεγαλύτερο ανθρώπινο δυναμικό, ενώ έχει αμυντική βιομηχανία (εμείς ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ, τελεία) η οποία μπορεί να τροφοδοτήσει τις ένοπλες δυνάμεις της, με μια σταθερή ροή πυρομαχικών.

Ακόμα και αν η αεροπορική και ναυτική υπεροχή θεωρηθεί δεδομένη κατά τη διαδρομή, η εγγύτητα των νησιών με την τούρκικη ενδοχώρα δημιουργεί μια μακρά σειρά από προκλήσεις που θα πρέπει να αντιμετωπιστούν (π.χ., ανάπτυξη των S-400/C-400 σε κατάλληλη θέση, καθολική χρήση UAV, καθολική χρήση πυροβολικού και πυραύλων, κ.λπ.). Υπό αυτό το πρίσμα, θα είχε ενδιαφέρουν να δούμε σενάρια αντιμετώπισης και παρεμβολής UAV, και όχι πτήσεις (να θυμίσουμε ότι η τουρκική αμυντική βιομηχανία έχει κάνει άλματα και σε αυτόν τον τομέα), χρήση πολιτικού τύπου σκαφών (catamaran/highspeed;), η γρήγορη δημιουργία χώρων αποβίβασης (και όχι απόβασης), κλπ., τα οποία θα έδειχναν ότι έχουμε κατανοήσει τις σύγχρονες τάσεις και προσπαθούμε να δοκιμάσουμε λύσεις “out-of-the-box”.

Περιμένουμε, χωρίς πολλές ελπίδες, τη διεξαγωγή της τελικής (τελικής) φάσης, στον Έβρο, όπου φέτος δεν θα διεξαχθεί στο πεδίο βολής ΑΕΤΟΥ (Αλεξανδρούπολη) αλλά σε αυτό του ΨΗΛΟΥ ΣΤΑΛΟΥ (Σουφλί – Διδυμότειχο). Ο λόγος αλλαγής πεδίου βολής οφείλεται στις καταστροφικές πυρκαγιές που έπληξαν τον Νομό Έβρου το καλοκαίρι, αλλά θα είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον να εξεταζόταν τι θα γινόταν αν η πυρκαγιά ξεκινούσε με τις μονάδες ανεπτυγμένες… ή αν έπρεπε να πολεμήσουν σήμερα, εκτός και αν νομίζουμε ότι ο εχθρός δεν θα χρησιμοποιήσει πυρομαχικά λευκού φωσφόρου.