Η «διαβολοβδομάδα» των ΟΥΚ που μοιάζει με προσομοίωση πολέμου – Οι 96 ώρες αϋπνίας και οι δύσκολες δοκιμασίες

  Τη «διαβολοβδομάδα», την πιο δύσκολη εβδομάδα στη σχολή των υποβρυχίων καταστροφών του Πολεμικού Ναυτικού, παρουσίασε την Πέμπτη (19/1) η...

 

Τη «διαβολοβδομάδα», την πιο δύσκολη εβδομάδα στη σχολή των υποβρυχίων καταστροφών του Πολεμικού Ναυτικού, παρουσίασε την Πέμπτη (19/1) η εκπομπή «Αυτοψία» του Αντώνη Σρόιτερ στον Alpha.

Ως ενδεικτικό των δύσκολων δοκιμασιών αυτής της εβδομάδας, που περιλαμβάνει 96 ώρες αϋπνίες, είναι το γεγονός ότι στα σχεδόν 70 χρόνια της σχολής των ΟΥΚ, με χιλιάδες υποψηφίους, οι επιτυχόντες δεν έχουν ξεπεράσει τους 3.300.

Στην εκπομπή του Alpha μίλησε ο σχολάρχης των ΟΥΚ, υπογραμμίζοντας ότι «είναι μια πραγματική αποστολή, ένας προσομοιωτής μάχης».

«Η ομάδα βρίσκεται στην εχθρική ενδοχώρα και την ώρα που περιμένει να μάθει την αποστολή της, την ανακαλύπτουν. Γίνεται μια σκληρή μάχη, όπου οι εκπαιδευτές είναι οι εχθροί και οι εκπαιδευόμενοι έχουν αναλάβει την αποστολή. Αναλαμβάνουν να πάρουν μια απόφαση για το πώς θα επιστρέψουν στην πατρίδα, για να πάρουν μια νέα αποστολή και έχουν δύο επιλογές: η μία είναι να πάνε κοντά στα παράλια, αλλά αφού τους έχουν ανακαλύψει, εκεί θα είναι ελικόπτερα, σκυλιά και άνθρωποι και το λογικό θα είναι… ο θάνατος. Η δεύτερη είναι να σκεφτούν ανορθόδοξα και να σωθούν. Δεν σκεφτόμαστε ορθόδοξα και αυτή είναι η διαφορετικότητα μας» υπογράμμισε χαρακτηριστικά.

Το σημείο χωρίς επιστροφή

Χειρότερο σημείο αυτής της δύσκολης εβδομάδας αποτελεί το στρατόπεδο, που αποκαλείται «σημείο χωρίς επιστροφή».

Όπως εξηγεί εκπαιδευτής, «είναι το σημείο που οι μαθητές αν χτυπήσουν την καμπάνα, εγκαταλείπουν». Σύμφωνα με τον ίδιο, το μυστικό για τη «διαβολοβδομάδα» των ΟΥΚ, για να αντέξεις είναι το μυαλό. «Αν το έχεις, είσαι αφοσιωμένος και δεν το χάσεις, θα αντέξεις».

Ανάμεσα στους εκπαιδευόμενους είναι και ένας 29χρονος, ο οποίος έρχεται για δεύτερη φορά στο σχολείο αυτό. Όπως λέει, πρόκειται για «το απόγειο της επιχειρησιακής εκπαίδευσης για ένα στέλεχος των Ενόπλων Δυνάμεων. Είναι μια προσωπική πρόκληση, όχι μόνο σωματική, αλλά και πνευματική, γιατί απαιτεί τεράστια ψυχικά αποθέματα».

«Από μικρός έβλεπα στις παρελάσεις και άκουγα για το επίλεκτο σώμα, την αιχμή του δόρατος και ήθελα να ανήκω κι εγώ σε μια τέτοια κλειστή οικογένεια» επισημαίνει ένας δεύτερος εκπαιδευόμενος, αναφέροντας χαρακτηριστικά: «Περιμένω μια εβδομάδα εντατικής πίεσης, να φτάσω στα όριά μου, στιγμές αδυναμίας αλλά θέλω να πιστεύω ότι δεν θα λιγοψυχήσω και θα αντέξω».

«Είναι μια μικρή μάχη με τον εαυτό μας, για να φτάσουμε στα όρια που δεν έχουμε φτάσει ακόμα. Ο Θεός και η ψυχή μου ξέρει αν θα αντέξω» αποκαλύπτει ένας τρίτος υποψήφιος, με έναν τέταρτο να ομολογεί ότι «φοβάμαι την τελευταία εβδομάδα, γιατί την τελευταία ημέρα, που θα είσαι έξι μέρες άυπνος θα έχεις παραιασθήσεις και δεν θα ορίζεις το σώμα σου».

Η «διαβολοβδομάδα» ξεκινάει μεσάνυχτα, την ώρα που οι εκπαιδευόμενοι κοιμούνται. Οι εκπαιδευτές εισβάλλουν στους θαλάμους, τους ρίχνουν με μάνικα, προσπαθούν να αποσπάσουν μαθητές και όποιος τραβηχτεί φωνάζει «αποκοπή».

Από την Κυριακή μέχρι την Παρασκευή, 24 ώρες το 24ωρο, οι εκπαιδευόμενοι μένουν άυπνοι και ξεπερνούν τα όριά τους με σωματική καταπόνηση.

Όπως λέει νοσηλεύτρια, «μέσα σε αυτές τις ημέρες βλέπεις ανθρώπους να μιλάνε χωρίς να υπάρχει κανείς απέναντί τους, να βλέπουν οράματα λόγω αϋπνίας, βλέπεις εγκαύματα από την αλμύρα. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν τη θυμούνται καθόλου την εβδομάδα αυτή, όταν τελειώνει και άλλοι που τραυματίστηκαν, αλλά επίσης δεν το θυμούνται στο τέλος».

Η δεύτερη ημέρα

Μαζί με τις ασκήσεις και την κούραση οι εκπαιδευόμενοι έχουν να αντιμετωπίσουν και τον ψυχολογικό πόλεμο από τους εκπαιδευτές, που τους λένε «Πάμε να σου στρώσω, να σου φτιάξω εγώ καφέ», «Θα φύγεις μόνος σου; – Μου απάντησες “μάλιστα”; Φύγε, τζάμπα κουράζεσαι, μέχρι το απόγευμα θα έχεις φύγει».

Στη συνέχεια οι εκπαιδευόμενοι παίρνουν τις βάρκες στα κεφάλια και όταν ένας εκπαιδευτής καλεί έναν από τους μαθητές να πει ένα τραγούδι, ώστε «να ξυπνήσει η ομάδα», εκείνος ξεκινά τη «Ρόζα» του Δημήτρη Μητροπάνου.

Η ανάκριση

Το πιο δύσκολο βράδυ είναι αυτό μετά την 3η ημέρα: «Βρισκόμαστε στις 70 ώρες, είναι άυπνοι, δεν έχουν φάει, έχουν πιει ελάχιστο νερό και προσομοιάζουμε την κατάσταση αποστολής, που η τροφή είναι δυσεύρετη. Από αυτή τη στιγμή και μετά ξεκινούν οι παραισθήσεις, αναμνήσεις, δικά σου πρόσωπα, παραλίες, εστιατόρια. Εκεί πρέπει να εγκλωβίσεις τον στόχο σου και να πηγαίνεις. Πρέπει να μπουν σε μια ρουτίνα ότι δεν υπάρχει τίποτα στον κόσμο παρά να συνεχίσεις την πορεία».

Όπως εξηγεί εκπαιδευτής, στη φάση αυτή γίνεται ανάκριση «σε καταφύγιο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Δεν υπάρχει φωτισμός, μόνο βράχια και όπως μπήκαν μέσα υποτίθεται, για να ολοκληρώσουν την αποστολή, τους εντόπισε ο εχθρός. Ένας ένας θα περνάει από ανάκριση, στην οποία δεν πρέπει να πει κάτι πέραν από όσα τους έχουμε υπαγορεύσει: τον βαθμό και το όνομά τους».

Η έκθεση μέσα σε 10 λεπτά και η ζωγραφιά

Την 5η ημέρα πολλοί από τους συμμετέχοντες έχουν αδυναμία συνεννόησης και καλούνται να μπουν στο νερό, κρατώντας με το ένα χέρι τη βάρκα και με το άλλο ξηρά τροφή, την οποία και θα φάνε μέσα στο νερό. «Το φαγητό είναι για την επιβίωση, όχι καλοπέραση» τους φωνάζουν.

Τα μεσάνυχτα μπαίνοντας στην έκτη ημέρα πρέπει να γράψουν έκθεση σε 10 λεπτά, για την εμπειρία τους από τη «διαβολοβδομάδα», ενώ στη συνέχεια καλούνται να ζωγραφίσουν ένα…. χριστουγεννιάτικο δέντρο, για να μετρηθεί η ικανότητά τους να συγκεντρωθούν έπειτα από όσα έχουν περάσει. Στο τέλος, ένας ένας διαβάζει την έκθεσή του.

Το τέλος της «διαβολοβδομάδας»

Η ολοκλήρωση της «διαβολοβδομάδας» πραγματοποείται ενώπιων ανώτερων αξιωματικών και της πολιτικής ηγεσίας. Η τελευταία δοκιμασία είναι μια απόβαση κάτω από εχθρικά πυρά, ενώ το τέλος των έξι δύσκολων ημέρων σηματοδοτεί μια βουτιά από βατήρα 12 μέτρων, όπου χαμογελούν, γιατί ξέρουν ότι τα έχουν καταφέρει.

«Αυτό που για άλλους φαίνεται μια ανυπέρβλητη κόλαση, για εσάς είναι μια εμπειρία και μια κατάκτηση» τους λέει ο διοικητής, με τους εκπαιδευόμενους που τα κατάφεραν να εξομολογούνται ότι αυτό που θέλουν είναι φαγητό και ύπνος, παραδεχόμενοι σχεδόν όλοι ότι το δυσκολότερο σημείο ήταν οι παραισθήσεις που είχαν.