Η αιματοβαμμένη «βίλα 13» των Πατρών – Ο θρύλος που την ακολουθεί στο πέρασμα των χρόνων

Στον δρόμο για την Μονή του Προφήτη Ηλία στην Πάτρα, απέναντι από το 409, στέκει ερμητικά κλειστή και εγκαταλελειμμένη η έπαυλη Λυμπερόπου...

Στον δρόμο για την Μονή του Προφήτη Ηλία στην Πάτρα, απέναντι από το 409, στέκει ερμητικά κλειστή και εγκαταλελειμμένη η έπαυλη Λυμπερόπουλου. Χτίστηκε το 1898 και έλαβε το όνομά της, από τον Πατρινό αρχιμανδρίτη και θεολόγο Αθανάσιο Λυμπερόπουλο που ήταν γόνος εύπορης οικογένειας...

Ο Αρχιμανδρίτης, μετά τον θάνατό του το 1937, σύστησε το ίδρυμα «Αρτος Ζωής» στο οποίο κληροδότησε όλη του την περιουσία, μεταξύ άλλων και τη βίλα. Κατά την περίοδο της Κατοχής στην Πάτρα, η έπαυλη χρησιμοποιήθηκε ως φυλακή στην οποία βασανίστηκαν πάνω από 200 άτομα, κυρίως νέοι, οι οποίοι και μεταφέρονταν πιο δίπλα για εκτέλεση.

Για τη βίλα «13», όπως ονομάζεται από πολλούς η έπαυλη Λυμπερόπουλου έχουν ακουστεί δεκάδες ιστορίες που έχουν κάποια στοιχεία μεταφυσικής, αλλά και ταινιών θρίλερ από τον κινηματογράφο, ιστορίες που έχουν περάσει από στόμα σε στόμα. Στο πέρασμα του χρόνου έχει μετατραπεί σε ένα είδος συγχρόνου αστικού μύθου, αποτέλεσμα της πορείας που έχει πίσω της.

Το κτίριο παραμένει εδώ και χρόνια εγκαταλειμμένο και η βίλα, παρά το αρχοντικό ύφος δείχνει ετοιμόρροπη. Το οικόπεδο πέρα από την βίλα είχε και ένα εκκλησάκι την Αγία Μαρίνα.

Κάτω από την βίλα, στο κτήμα του Μουρτζούχου, είχαν εκτελεστεί στις 4 Δεκεμβρίου του 1943, ανήμερα της Αγίας Βαρβάρας, 63 νέοι από τους Γερμανούς. Από την φυλακή του ναζιστικού καθεστώτος που εμπεριείχε μέσα της, δεκάδες θαλάμους κρατήσεων, δεν κατάφερε, σύμφωνα με τα όσα αναφέρουν οι ιστορικές πηγές, να δραπετεύσει κανείς από τους κρατούμενους.

Αρκετά χρόνια μετά υπάρχουν πολλές μαρτυρίες από τους γείτονες και τους κατοίκους της περιοχής για τα όσα έβρισκαν εκεί μέσα, σημάδια των ανθρώπων που είχαν χάσει την ζωή τους και που είχαν βασανιστεί από τους Γερμανούς.

«Όσο υπήρχε ο πατέρας στο σπίτι, εγώ οκτάχρονος αλώνιζα με τους φίλους μου τις παραλίες και τα χωράφια. Οι ξέγνοιαστες παιδικές μου μέρες τέλειωσαν όμως απότομα. Βγήκε ο πατέρας στο βουνό και μία μέρα, εμένα και τη μητέρα μου, μας “μπαγλαρώσανε” οι καραμπινιέροι και μας πήγανε στην Πάτρα. Στο τέλος, μας κλείσανε φυλακή στην Εγλυκάδα, στο τρελάδικο του Λυμπερόπουλου που το χρησιμοποιούσαν τότε για φυλακή», γράφει χαρακτηριστικά στη βιογραφία του ο ίδιος ο Νίκος Ξανθόπουλος.

Όπως διαβάζουμε στο thebest.gr, σήμερα, παρά τις προσπάθειες που έγιναν κατά το παρελθόν από Συλλόγους Αντιστασιακών και όχι μόνο για τη διάσωση του κτιρίου και την μετατροπή του σε ένα χώρο μνήμης και τιμής των πεσόντων, τίποτα δεν έχει γίνει.

Το μόνο που έχει «καταφέρει» η πόλη είναι το 1990, με απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου, να τροποποιήσει το Σχέδιο Πόλεως και να αποφασίσει τον χαρακτηρισμό του κληροδοτήματος Λυμπερόπουλου ως κοινόχρηστου Πάρκου Εθνικής Αντίστασης, με διατήρηση, ως έχουν, των δυο κτισμάτων που υπάρχουν εκεί, δηλαδή της βίλας και του μικρού ιερού ναού της Αγ. Μαρίνης.