Αυτές είναι οι συμπεριφορές στην ενήλικη ζωή που φανερώνουν ότι κάποιοι άνθρωποι «κουβαλάνε» παιδικά τραύματα

Ο τρόπος που αντιδρούμε στην καθημερινότητα και στις σχέσεις μας αντανακλά τα βιώματα της παιδικής μας ηλικίας και τους τρόπους διαπαιδαγώγ...

Ο τρόπος που αντιδρούμε στην καθημερινότητα και στις σχέσεις μας αντανακλά τα βιώματα της παιδικής μας ηλικίας και τους τρόπους διαπαιδαγώγησης μας.

Σε βαθύτερο επίπεδο η σύγχρονη ψυχολογία μπορεί να «διαβάσει» τα τραύματα της παιδικής ηλικίας στις συμπεριφορές που έχουμε στην ενήλικη ζωή. Υπάρχουν δηλαδή κάποιες αντιδράσεις ή συμπεριφορές που παραπέμπουν σε «τοξικές» καταστάσεις κατά τη διάρκεια των παιδικών μας χρόνων.

Τα καλά νέα είναι πως την κατάλληλη συμβουλευτική ή θεραπεία μπορεί κανείς να επουλώσει τα τραύματα. Ιδού μερικές από τις συμπεριφορές που δείχνουν ότι κουβαλάμε τραύματα από την παιδική μας ηλικία.

Δεν αντέχουμε τη σύγκρουση και εγκαταλείπουμε τον χώρο όταν ξεσπάει καβγάς ή όταν κάποιος αρχίζει να φωνάζει.
Δυσκολευόμαστε να αποδεχθούμε τις φιλοφρονήσεις, αφού ως παιδιά είχαμε συνηθίσει να ακούμε μόνο για τα λάθη μας.
Για να αποδείξουμε ότι αξίζουμε καταβάλουμε υπέρμετρη προσπάθεια σε ό,τι κάνουμε.
Πιστεύουμε πως ό,τι κάνουμε είναι λάθος, ακόμα και αν οι άλλοι μας λένε ότι το κάναμε καλά.
Είμαστε συχνά απολογητικοί και ζητάμε συγγνώμη για κάτι που πήγε στραβά ακόμα και αν δεν φταίμε.
Έχουμε την τάση να απομονωνόμαστε στην ασφάλεια του σπιτιού μας.
Δεν εμπιστευόμαστε σχεδόν κανέναν.
Νιώθουμε πάντα ανασφάλεια για τις επιλογές μας.
Είμαστε μονίμως σε θέση άμυνας.


Αισθανόμαστε άβολα με τις εκδηλώσεις αγάπης.
Πολύ συχνά καταβάλουμε υπερπροσπάθεια για να ικανοποιήσουμε πρόσωπα που βρίσκονται σε θέση εξουσίας.
Μας είναι εξαιρετικά δύσκολο να πούμε «όχι».
Δεν ζητάμε βοήθεια σχεδόν ποτέ, κυρίως γιατί φοβόμαστε το αντάλλαγμα που θα μας ζητηθεί.
Είμαστε καχύποπτοι σχεδόν με όλες μας τις σχέσεις και αποφεύγουμε τις σοβαρές δεσμεύσεις.
Φροντίζουμε να καμουφλάρουμε τις «σκοτεινές» πτυχές του εαυτού μας και τα ελαττώματά σας από φόβο μη μας απορρίψουν.
Δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε ότι υπάρχουν άνθρωποι που μας αγαπούν πραγματικά.
Αποφεύγουμε την άμεση οπτική επαφή με τους ανθρώπους του περίγυρού μας.
Δυσκολευόμαστε πάρα πολύ να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας.
Για ο,τιδήποτε κακό συμβαίνει και το οποίο μπορεί να μας αφορά σε κάποιο βαθμό, σκεφτόμαστε ποιο είναι το μερίδιο ευθύνης μας και μήπως εμείς το προκαλέσαμε.
Πιάνουμε συχνά τον εαυτό μας να νιώθει θυμό και οργή χωρίς να γνωρίζουμε τον λόγο.